onsdag 6. oktober 2010

alone in oslo

(medan du les denne teksten, må du høyre denne songen og eigentleg lese han høgt for deg sjølv, start når gitaren kjem inn, ta litt pausar, høyre etter til musikken, og helst må du sjå for deg at det regnar ute og at det har gjort det heile dagen. sånn, no kan du lese.)


det har regna i heile dag, heilt sidan eg gjekk ut døra tidleg, regna slik det regnar i oslo, i paris, i harstad, i tokyo, i heile dag har det regna og nokre stedar i landet er det meldt flom. eg har haldt meg inne, utanfor har det regna, ikkje hardt, men mykje, kaldt, men lett, i heile dag har det regna og eg har haldt meg inne, og inne kunne eg høyre regnet slå mot rutene, slå mot taket, slå mot kroppane som har pakka seg inn og tatt sjansen på å gå ut. det har regna i heile dag.

og eg skulle gå ut av døra, ut i byen, til eit sted som ikkje er heime for meg, setje meg der i fleire timer, skrive, høyre regnet slå, få timene til å gå, ikkje sjå nokon i auga, det viktigaste av alt, ikkje lat som at eg er til, lat som at eg ikkje er her. eg ser ingen i auga, eg ser ned, eg ser bort, eg kan kjenne auge i nakken, auge på beina mine, auge som vil møte mine, men eg vil ikkje, latar som at eg ikkje er her. eg går opp trappa, eg går ned trappa, eg held meg fast i kragebeinet, eg klip meg i den tynne huda langs det beinet eg liker så godt, knekker knoklane og ønskar meg vekk.

og om natta snakkar vi på telefon og eg seier at eg gledar meg til å sjå deg og du seier det same, eg seier at eg vil kaste armene rundt deg, rundt halsen din, rundt livet ditt, rundt hjartet ditt, eller kanskje eg berre tenker det. du har den finaste stemmen eg veit, og ute regnar det, og i ein annan by i landet regnar det ikkje, og eg tenkar at no er det snart natt og når eg vaknar, er det ein dag mindre til eg får sjå deg igjen.

hjartet bankar,
hjartet bankar,
hjartet bankar,

eg tar trikken til sentrum, går igjen ut i byen, ut i lyset som gjer meg til ei heilt anna jente, til ein av mengden, til kven som helst, eg er ikkje lenger student foran maskinen, eg er ikkje lenger eit stort spørsmålsteikn, eg er kven som helst, eg kan ha kome frå kor som helst. byen har allereie blitt grå og mørk og det som lysar opp er lysa på høgspentledningene som ledar trikken frå nord til søraust, lysa og forsøka på skyskrapare heilt nederst i midten av kjernen der dei sorte fåra i samfunnet bor og minst hundre menneske skal komme seg inn på same trikk og alle har paraplyar og dei er heilt like, som japanarar.

- eg vil ikkje sove aleine i natt, seier eg
- ikkje eg heller, seier du
- eg vil berre strekke ut arma og kjenne at du ligg der, ta på deg, ta på huda di, høyre at du pustar,
og du seier at snart skjer det.

i dagane som kjem skal eg gå ut i byen og kjenne meg som kven som helst, som ein av tusen, som ein av mengden, men så blir det plutseleg den dagen då du kjem, og då er eg ikkje kven som helst. då er eg den eine.

det har regna i heile dag, men no er det natt.

4 kommentarer:

  1. Dette er det fineste jeg har lest på lenge. Takk!

    SvarSlett
  2. Veldig fin tekst - jeg er glad for at jeg leste den i dag. Takk til koffeine for tipset og takk til Sigrid - 21 år - for at du skriver.

    SvarSlett
  3. tekst og musikk går gjennom en dryppende våt skog, hand i hand. du er flink, er du. fint føleri :)

    SvarSlett