Tango Cortez

for halvanna månad sidan fortalte mamma meg at tango hadde blitt sjuk. ho ville ikkje spise eller halde på maten og var berre pjusk og ikkje seg sjølv. eg tenkte at tango berre måtte bli frisk og at det er vanleg å bli frisk når ein får medisin og at slik måtte det berre bli.

men slik blei det ikkje. forrige veke fikk eg melding frå mamma om at tango snart måtte avlivast. og da var det noko i meg som blei knust. tango blei født heime i stua vår i vinterferien i 2003 og hadde tre andre søsken. vi skulle eigentleg gje bort tango også da søskna blei gitt bort, men bror min nekta å gi slipp på ho, så da måtte vi berre ha ho. og det har vore så sjukt fint. tango hadde lang fin pels i fleire forskjellige fargar, mjaua alltid tilbake når eg mjaua til ho og ville alltid ligge oppå magen til den som låg på sofaen. ho likte å vere ute, men kom alltid springande når nokon av oss skulle inn, ho likte å sleike skåla når eg hadde spist opp isen min og ho likte ikkje å bli tatt på magen. eigentleg blei vi aldri sikker på om tango var gutt eller jente, men eg har alltid tenkt at det var ei jente. ho var tjukk og god og vakker.

i dag kom meldinga om at tango har gått ut av tida. heime i stua fikk ho sprøyta og mamma sendte meg det siste mms-bildet av ho og etter det måtte eg gråte så kleda til sigbjørn fikk våte merker på seg. eg skal aldri meir ha tango liggande oppå brystet mitt, høyre lyden av ei litt tung katt som går ned trappa, ikkje vakne av lyden av tango som skrapar på verandadøra for å komme inn, ikkje løfte ho opp og borre fjeset mitt inn i pelsen hennes. og ikkje fikk eg seie hadet heller.

eg er sikker på at ho har det betre der ho er no. men herregud så trist det er å miste ein ven.