well i wonder, do you see me when we pass? i half die.

i dag var planen å blogge ei fin speleliste eg har laga, men så blei eg tipsa om denne coverversjonen av ein av mine favorittlåtar av the smiths. songen minnar om å vere heilt håplaust vondt, men samtidig godt, forelska, som eg ein gong var for det som held på å bli mange år sidan, om å gå gjennom byen i regn, om ein tung stein i magen, om å halde tårane inne, om å gråte på jentedo, om ta tog i eit anna land og sjå ut på den grå himmelen og om å springe full over brua på veg heim frå byen for å ringe og høyre ein stemme eit anna sted i landet. for ei tid.

vidunderleg låt, eg høyrer ho og er så glad så glad så glad for at den vonde forelskinga er over. høyr låta!