nångång ska det väl vara min tur å komma härifrån

ein dag skal eg slutte å lengte, slutte å sakne, slutte å vente. ein dag er kommunikasjon meir enn meldingar sendt over eit nettverk frå sør til nord og tilbake til sør, ein dag er stemmen der på ekte og ikkje på telefon, ein dag er han framfor meg, ikkje på ein skjerm, men i verkelegheita, og ein dag skal det bli sånn, ikkje berre for nokre dagar eller nokre veker, men for ei lang, lang tid. ein dag kan eg slutte å gråte fordi han ikkje er her, slutte å fylle opp senga mi med andre ting for å få ho til å virke mindre tom, mindre einsam, ein dag kan eg begynne å lage middag til to, reie opp ei seng til to, vaske bort tannkremflekkar på speilet som begge har laga. snart kan alt det tomme bli erstatta med noko ekte, noko levande, ein som pustar ved sidan av meg, og pauseknappen kan bli slått av og plutseleg er eg mindre aleine. å vere einsam kan vere lammande når du veit at de kan vere to.