slutten av september.

på ein fest spelar nokon robyn, dancing on my own, jentene fyk i vêret, alle vil danse, alle kan denne, den her har vi vore med på før, i over eitt år, sant, dette kan vi, dette kan dei,
men dette er ikkje 2010.
dette er ikkje 3 rue jean de beauvais.
dette er ikkje bjerregaards gate.
dette er ikkje kjellaren på revolver.
dette er ikkje 2010.

dette er 2011, og byen er ikkje paris og ikkje oslo, byen er tromsø,
og det er ikkje heidi sitt hår som blir kasta på i lufta framfor meg på dansegolvet,
det er ikkje caroline som får meg til å le,
kanskje minna om ho, men ikkje den fysiske,
det er ikkje inga som sitt ved sidan av meg på kafé, det er ingen.

eg feirer bursdag med kjærasten og bror min og søster til kjærasten og søskenbarnet deira,
og det er fint,
trygt,
heimleg,
og korleis kan ein klage på det?
dette er ikkje 14. september 2010, eller 14. september 2009,
da inga og christian og eg spiste ostepop i senga mens vi så på valget,
eg høyrte ikkje christian seie at han fikk så lyst på noko godt,
spring på butikken og kjøper nachos og lettøl,
eg varmar meg ikkje på orda frå venane mine,
varmar meg til kjærasten,
kryp inntil han og tenker kjære gud eg har det godt,

(kviskrar inni meg "men sjå kor få venar eg har fått".)


(men det er berre september enno, herregud, det ordnar seg.)