om å gå på trynet, og så går det bra etterpå

(bildet er det mariell som har tatt)

her om dagen sa eg til ein ven av meg at eg driv med ein performativ bachelor i skam. det er noko litt knausgård-aktig over det heile. kvar gong eg er på fest, eller har fått i meg litt for mange øl, kjem dei raraste utsegna ut av meg. eg er heilt master of the universe og har så gode idear og gode innspel at eg kunne ha fått nobelpris av mindre, slik eg ser det sjølv når eg er innhylla i bacchus si ånd. det er ikkje måte på, eg skal skrive bøker, eg skal vere forelska heile livet, og eg veit dritmykje om musikk. medan det varer, er eg heilt konge. det finst ikkje den ting som kan knekke meg, eg durar fram, gjerne tilbakelent og med ein sigarett for hånda. så går eg heim og legger meg, og vaknar i fosterstilling dagen etter. SA eg det? til HO? her-re-gud. det er til å få angst av. eg går heilt totalt på trynet av og til, lirar av meg dei raraste ting, sender dei merkelegaste smsane, må gjømme hovudet under puta når eg vaknar og blir minna på alt som skjedde kvelden før. men så går det bra etterpå. eg må minne meg sjølv på at eg er så himla herlig og at ingen flirer så høgt som meg når eg er glad. det tar eit par dagar, og så er alt slik det skal igjen. så går det bra etterpå.