eit pikebarn med hjartebank skriv blogg om grå dagar, lyserosa skyar, gode vener, fine folk, musikk ein kan danse til, filmar ein kan grine til, også handlar det ganske mykje om kjærleik.
onsdag 28. mars 2012
dagar frå ein dings
storarta kaffekunst på kaffebrenneriet på st.hanshaugen
slottet i gråvêr
laurdag i pels og skolettar
typisk fredag på universitetet
siste spurt på kråkesølvbeltet
kvite bein som lengtar etter vår
måsen får kose seg med rosa tulipanar
tromsø i sol - havet, havet, havet!
gode tider på tredemølla
godvêr i tromsø for tida
tirsdag 27. mars 2012
det hjartet tok vare på
1. det er sekstande mai og i ein stor idrettshall har ungdommen samla seg for å danse til teknomusikk og drikke brus og flørte med kvarandre. eg har svart miniskjørt og rød sminke under auga og kallar meg redpunk på darkdate.no. eg blir spurt om eg kan gjere nokre radiointervjua saman med ei anna, eg seier ok. ho har raudt hår og ser farleg ut. ho er ikkje farleg. det er 2004 og eg har møtt m for første gong
2. silver speler ungdomskonsert i byen, eg er der saman med nokre andre venar, m er der med kjærasten som held rundt ho heile konserten sjølv om det ikkje er sånn musikk ein held rundt kjærasten sin til. ei anna jente har langt blondt hår med krøllar, det er s, og eg veit enno ikkje at vi kommer til å vere bestevenar om eitt og eit halvt år
3. dagen før nyttårsaften 2005: vi har sett han på dagbladet.no/blink og no skal vi finne nummeret hans. vi finn fem stykkar som heiter det same, s ringer alle fem, småsnakkar med ein av dei, som ikkje er han, men som berre står og ventar på bussen til fest ein stad i trondheim. når vi finn den rette, lagrar eg nummeret som ? og slik har det vore sida da
4. han har dumpa meg på sms og kvar dag må eg gjømme meg for han i korridorane på skolen, men ein dag skjer deg, eg går rett på han og må seie hei, spring inn på klasserommet og sett meg ved den bakarste pulten ved sida av m som seier at no har eg sjøstjerneaugevipper etter at eg er ferdig med å gråte
5. vi ser eurovision song contest hos m, drikk drinkar og lagar stemmeskjema, kun vi tre, når det er over, skal s og eg gå dei mange kilometrane heim i vårnatta, på vegen stoppar vi og kjøper baconpølse, halvveis i løypa. ein av dei kjekkaste gutane i trinnet over oss, som m kallar latino, går forbi oss mens eg spyr opp baconpølsa
6. vi har spelt konsert dagen før palmesøndag, i ein stor konkurranse kor det trekkast ut fem band som har vore dei beste banda, vi blei eitt av dei fem banda som nesten blei eitt av dei fem beste banda, vi er så stolte, eg sitt på bussen mot grimstad med tåra i auga av kor rørt eg er over oss og kva vi kan få til
7. m, s og eg skal på roskilde, mamma har sagt at eg skal få dra om eg oppfører meg og ikkje gjer ulovlege ting, m meiner at vi må vere klar for alt, i ryggsekken har eg det helsesøster sendte med oss: ein a4-konvolutt med kondomar
8. s og eg er saman kvar dag ein sommar, gjer ting i smug, syklar i glitterbukser og adidasjakkar, ser heile twin peaks, spis kvitlauksbaguettar og inviterer gutar på besøk. vi kjem aldri til å skjønne kor foreldra våre var den sommaren
9. klassen hennes skal arrangere typisk norsk-fest og m spør om vi skal dra, det er utkledningsfest, og kven er eg til å seie nei til ein utkledningsfest? vi blir samde om å kle oss ut som dollie de luxe, m skal vere benedicte adrian, eg skal vere ingrid bjørnov, planlegger i ei veke, blir meir og meir nervøse for at nokon andre skal ha fått ferten i den geniale ideen vår og kle seg ut som dollie de luxe dei òg. når fredagen kjem, har alle kledd seg i strikkagenserar og norske flagg
10. s fortel meg hemmelegheiten med stor h mens vi sitt i hagen til m, eg blir så rørt at eg nesten tar til å grine, m og eg hviner resten av kvelden
11. vi dansar til spice girls på fest, blir kjørt til byen, er høglytte, glade, fulle, vakre, tar bildar av oss sjølv med iphone, vi eiger denne verda og vi gjer det saman, m, s og eg.
onsdag 21. mars 2012
lokalsamfunn
les om samfunnet for tida. rom, byar, bustadsmønster, lokalsamfunn. om gata du bur i. om nabolag. om å gjere rommet ditt. korleis veit du kor du høyrer heime og kor du berre bur?
her: eg kjenner ikkje naboane. seier knapt nok hei, dei seier ikkje hei først. har ikkje engasjert meg i velforeninga, nokon stjal posten vår, eg klagde ikkje, kun til sigbjørn, morgenbladet som plutseleg ikkje kom, er dette gata vi vil bu i, tenkte eg,
vi fortsatte å bu her,
i gata kor ein mann måkar oppkjørselen for snø som ein gartner trimmar prydbuska si,
kor ein vaknar av små barn som skal ut og herje i snøen klokka ti kvar søndag,
vi er aldri vakne på grunn av festbråk,
denne gata vil vi bu i,
men det er ikkje her vi høyrer heime.
dette er ikkje lokalsamfunnet vi kjenner og vil ha.
heime: seier hei til naboane,
er ven med nabofamilen på facebook.
eg kjenner vegane, gatene, fortaua,
der det er meg og asylsøkarane som trålar gatelangs,
veit kor gatene svinger, veit kor det luktar strykemiddel eller stekt sei med løk,
veit kor det er mest sannsynleg at far til han eg mista jomfrudomen min til kjører forbi,
kjenner registreringsnummeret,
kjenner bussruta til bussen som går ein gong i timen fram til klokka fire og slå sluttar den å gå,
dét er heimstad, det,
registreringsnummer, kjente bilar, kjente fjes sjølv om ein ikkje kjenner folka som eiger fjeset,
veit om minst fem ulike måtar å komme meg til bestefar min på,
han som snakkar på telefon akkurat som far min,
eg og asylsøkarane som går i gatene tenker at vi burde sjå besteforeldra våre oftare.
det er jo det vi vil.
søndag 18. mars 2012
framtid
Eg er 6 år og snart skal eg bli 7 år, men før eg skal bli 7 år skal eg begynne på skolen. Når eg begynner på skolen, skal eg lære meg å knytte skoa mine og eg skal lære nye songar og eg skal få ein fadder som skal teikne hest i kladdeboka mi når eg er lei meg fordi gutane i sjetteklasse kastar snøball på meg. Og kvar fredag skal eg ha sommarfuglar i magen fordi vi skal trekke klassebamse, ein av oss skal få med seg den raude heimstrikka bamsen Ole med seg heim og få vere med han heile helga, spise pizza med han, leke på rommet med han, kanskje ta han med på biblioteket. Eg kjem til å gråte eit par gonger når det ikkje er min tur til å få med meg Ole heim. Eg kjem ofte til å gråte.
Eg er 12 år, om ein månad blir eg 13, da skal eg få min første ekte mobiltelefon til bursdagen min av mor mi og far min, men først skal eg komme heim frå Hellas og begynne på ungdomsskolen i ein heilt ny klasse. Eg skal vere brunare enn alle dei andre i klassen min, eg skal vere den einaste med briller, eg skal forelske meg i ein gut i niande og vere forelska i han i eit halvt år og ulykkelig forelska i eit nytt halvt år. Alle dei andre jentene skal vere lette og lyse og flinke i gym, dei skal ikkje vere som eg, eg skal ikkje vere som dei. Og kvar måndag skal dei kule ungane i klassen fortelje om kor fulle dei var, kor mange dei klina med, kor mykje dei betalte for heimbrenten, dei skal sitte fremst i klasserommet i ei lita gruppe, medan eg skal sitte bakarst ved ein pult der nokon har skrevet BITCH med blyant og halde kjeft om at eg har lese Ringenes Herre på engelsk i helga, og eg trur eg må slutte i speidaren. No har eg begynt å gråte på ekte.
Eg er 15 år og har ein kjæraste som er 20, men eg blir straks 16 og da er det greit. No har eg ein ny klasse igjen, heilt nye folk, eg sitt bakarst i klasserommet med ei som skal bli mi bestevenninne, vi skal vere dei flinkaste i klassen, vi skal vere dei artigaste vi veit om, vi skal bli eit trekløver saman med ei som går på dramalinja og vi skal lage eit jenteband som skal vere kulare enn mor di, og saman skal vi drikke oss fulle på vodka og gå oss vill og kysse kvarandre berre for gøy. Eg skal lage festar heime hos meg og eg skal rulle meg rundt i graset og gråte fordi han eg er forelska i ikkje er forelska i meg, og han skal bli pappa nokre år seinare, det er det ingen som vil tru når vi får vite det. Eg veit ikkje noko av dette når eg fortsatt er 15 år.
Eg er 18 år og det kjenst som at eg er den yngste eg kjenner, sjølv om eg blir 19 i september, og i alle fall er eg den yngste på Universitetet. Eg flyttar til Oslo, inn i eit lite rom eg skal gjere til mitt eiga, eg skal ta t-banen fram og tilbake og freiste å fatte kor universitetet er. Eg skal finne det til slutt, eg skal gå forbi og ikkje heilt fatte kva det er eg har gitt meg ut på, eg skal prøve å få meg venar, det skal ikkje gå veldig lett, eg skal vere mykje aleine, kjærasten min skal fortelje meg at han skal flytte til Spania, dra frå meg. Eg skal stå over oppvasken og la alle tårane felle og ikkje vite heilt sikkert kva eg skal gjere, står med kjærleikssorg over koppar og kar og prøver å seie til meg sjølv at det rette for meg akkurat no er å lære meg heksameter og aleksandriner og å lese Vergil og Dante. Seinare skal eg få ein jobb som gjør at alt lausnar, eg skal kjenne meg viktig, eg skal få venar, det skal berre ta tid.
No har eg blitt litt over 20 år. Eg bur i ein annan by, eit anna land, eit land der små ungar snakkar språket betre enn meg, eg høyrer dei på metroen, dei har smokk i munnen og snakkar med mor si, og eg kan nesten ikkje tru at eg har heldt på med det her språket sidan eg var 12, snart 13. Og eg skulle ønske at eg visste kva som skulle skje, kva som låg framfor meg, kva eg kunne vente meg, kva eg skulle kunne bekymre meg for, eg anar ingenting, akkurat som eg aldri visste noko da eg var 6. Da eg var 12. Da eg var 15. Da eg var 18. Og no, meir enn før, skulle eg ønske at nokon kunne seie til meg at det her kjem til å skje, pass deg, var rädd om dig, meir enn før skulle eg ønske at eg kunne vite noko.
Eg skulle ønske eg kunne vite at du skulle elske meg heile livet og at eg aldri meir trengte å leite.
(denne teksten var publisert i Litteraturtidsskriftet Lasso på UiO våren 2010.)
tirsdag 13. mars 2012
gråt.
kor mange grunnar treng eit menneske til å gråte? kva er grunn god nok? eg kan nesten gråte på kommando, og eg kan gråte fleire gonger i veka. eg kan gråte for at håret mitt ikkje ser fint ut når eg skal ut og treffe folk, eg kan gråte fordi eg ikkje klarer å vere med i samtalen fordi samtalen foregår på eit språk eg ikkje kan, eller fordi eg har svidd maten. heime. borte. på do. i senga. eg liker å tru at det er fordi eg har veldig kontakt med mine eigne kjensler, at eg er i kontakt med mitt indre sjølv, at eg ikkje har grenser for kva eg skal føle. og slik har det vore så lenge eg kan hugse. eg hugsar tårar ved middagsbordet heime hos mor mi og far min, fysikkprøvar som gikk åt skogen, tårar i fylla, tårar ståande framfor ein eg likte som ikkje likte meg.
desse tårane, dei er mitt indre språk, uansett om eg er over gjennomsnittet lei meg eller berre litt nedfor, lange elver nedover kinna mine som lagar sjøstjerneaugevippar og raude auge. dette våte saltet som kjem frå innsida av det mennesket eg er.
det er noko av det vakraste ved eit menneske. at det finst eit indre som får komme ut og vise seg når kjenslene tar overhånd.
fleire gonger i veka. trist eller ikkje.
gråten er språket eg kan aller best.
søndag 11. mars 2012
rektor qvigstads gate
øverst på ei hylle har desse to slått seg ned, eit ekorn og eit dådyr
og på ein vegg kan ein lese samiske ord för dig som är kär, altså sånne som meg
og her har mummikoppane funnet sin plass over dei hundre krusa til sigbjørn (slik går det når to samlare finn saman)
det mest absurde innslaget i leiligheita: ein utstoppa måse. det er ikkje mi avgjering å ha han i hus (eg er stort sett livredd for utstoppa dyr), men da er eg i det minste aldri heilt aleine heime
her er ein liten brøkdel av alle bøkene vi har, vi har ikkje plass til alle vi har, to tidlegare litteraturstudentar med fortsatt litteraturinteresse samlar ein del bøker, bøker og koppar, tydeligvis
på eit av romma bur det ei lita pyntedukke som også er interessert i fisk
og her har alle vesker og morgenkåper fått plass på ein blå vegg
her måtte eg ta ein liten kunstpause og vise fram ho eine som bur i leiligheita, altså meg. sigbjørn var for opptatt med vekselvis å vaske badet og sjå på sport
eg hadde gjort min del av vaskinga, så eg kunne ta til å lage frokost
og så spiste eg frokost og las morgenbladet mens eg funderte på kva eg skulle lage til dessert. no har eg fundert meg ferdig og skal ut og handle dessertingrediensar. ha ein fin søndag!
onsdag 7. mars 2012
girls pop etc.
ein gong i tida, da eg var seksten år, blåaugd til tross for mine brune auge og fortsatt budde heime hos mor og far, spelte eg i band, eit av desse banda som ikkje berre kunne kallast band, men som måtte kallast "jenteband". bandet eg spelte i, heitte fröken sverige, vi sang på svensk og hadde songtitlar som "mamma, jag vill inte äta köt mer!", "jag vill ha en transvestitt" og "marias mamma och det germanske ekspriment". ganske pussige greier, med andre ord. vi var tøffe og søte og kule og sårbare, eit jenteband i ein liten by med eit lite rockemiljø. på denne tida fantes det eit forum på nett kor alle i rockemiljøet kunne vere med. da bandet mitt blei spurt om å spele på ein rockefestival i ein anna by, var vi i fyr og flamme og klare som egg. festivalen ville ha oss, KULT! men vi blei fort tvunget ned til jordas overflata da vi fikk streng beskjed frå dei som hadde vore i gamet lengre, gutane, mennene, om at vi ikkje var eit godt nok band, og for å skjule dette, måtte vi med ein gong ta til å spele på sex. vi måtte våge å vere meir sexy, slik kom folk til å leggje merke til oss og bry seg om oss. sex sel, fikk vi, sekstenåringane, beskjed om frå mennene over tredve.
og eg hugsar at eg blei så sint at eg skreik. hugsar kor utruleg urettferdig behandla eg følte meg. eg følte det som om at nokon hadde sagt at eg ikkje var bra nok, men om eg kledde meg meir utfordrande, kunne eg bli det - og det var jo tross alt det nokon hadde sagt. og ikkje kven som helst, men dei som liksom skulle vere ei støtte innanfor eit miljø, dei vaksne som hadde holdt på med musikk i ti år før vi begynte å spele saman. beskjeden vi fikk var: spel på sex, eller gløym det heile. sidan vi var jenter med hjernar og vett i skallen, tok vi aldri til å spele på sex, kanskje tvert imot. vi syntes ikkje det var rett at nokre tredve år gamle bygdeskallar skulle få sjansen til å sitje heime og fantasere om oss fordi vi sjølv hadde vore så dumme at vi la opp til det.
vi klarte oss fordi vi var smarte og ikkje syntes det var rett at jenter skulle måtte spele på sex for å få oppmerksemd og bli høyrt på, mens det var nok for gutteband at dei hadde gitar bass og trommer. slik syntes ikkje vi det skulle vere, og slik synst eg ikkje det skal vere no heller, og derfor er eg sjukt glad for at det finst band som razika og first aid kit og artistar som annika norlin, som er tøffe og kule og søte og får fram bra musikk utan at dei treng å stå og gnukke seg mot mikrofonstativet i korte dongerijeans og utan at dei må sjå ut som seksuelt forvirra femtenåringar på coveret for at folk skal kjøpe platane deira. når det er slik at tone damli aaberge lagar ein video kor ho er halvnaken og gir frå seg pornoblikk etter pornoblikk, som genererer db.no-sak på db.no-sak, og kor alt til slutt handlar om "å vere stolt av seg sjølv", får eg ein ganske ekkel smak i munnen. musikken er ikkje lenger i fokus. kroppen til tone er i fokus, brysta ho ikkje direkte viser, men som vi veit er der, dei velforma låra, den silkemjuke huda, den evige "eg er berre stolt av kroppen min, det er ingenting galt med å vise det ein er stolt av" blir repetert så ofte at vi høyrer det meir enn musikken, og om ein seier imot, får ein den evinnelege janteloven slengt i trynet. kroppen blir ein vare, objektifisert, det er den som skal selje platene, få fleire klikk på youtube, og om ein sir imot og tar til motmæle, er ein berre sjalu.
eg kan med handa på hjartet seie at eg ikkje er sjalu. eg er ikkje sjalu på tone, på rihanna, eller på britney. og gjett kven andre eg ikkje er sjalu på? eg er ikkje sjalu på den generasjonen unge jenter som veks opp no, som trur at nøkkelen til aksept og respekt ligg i å vise fram kroppen sin mest muleg, i flest muleg fora. eg trur at verkeleg mange av dei kjem til å ha problem med å takle den intense seksualiseringa og det sinnsjuke kroppsfokuset som blir pumpa ut av nettavisane, bloggane, filmane, og, ikkje minst, musikkvideoane på ein sunn måte. eg kryssar fingrane for at det fortsatt finst smarte jenter, jenter som skjønnar at eigenverdien deira ikkje ligg i kor mange poeng ein har på deiligst.no eller kor mange likes profilbildet deira på facebook har. eg håpar det kjem fleire jenter som vil spele gitar eller bass eller trommer, ikkje på tross av at dei er jenter, men på grunn av at dei er menneske.
gratulerer med dagen, allihopa! (her er ei speleliste i anleiing dagen.)
slutt?
hadde eg nok lagt ned bloggen på dagen.
no ventar eg kanskje nokre dagar.
mandag 5. mars 2012
av og til må ein berre tru og håpe at hanne krogh har rett
på dagar der du våknar av at du sjølv held på å hoste lungene dine opp, med heimeeksamen og tilhøyrande skuffande lave tanker om deg sjølv og di eiga akademiske skriving, må ein jo berre konsentrere seg om dei fine tinga i livet. kva gjør det vel å få ein dårleg karakter når ein veit at om ein månad eller to kjem det vår, at skatteoppgjøret snart blir offentleggjort og at det bur ein ekte oter i nabolaget?