kjærleik på ein mandag

ein av dei absolutt finaste kjærleikssongane eg veit, enkel og rein som når du kjem ut av dusjen etter å ha såpa deg inn med favorittsåpa di og så drikk eit glass melk, fortsatt naken.

kva er dei finaste kjærleikssongane du veit?

cette fois

no eg er tilbake etter nokre dagar i paris, byen eg elskar, og den her gongen var byen sånn her:

utsikta frå rommet. vakna opp første dagen og trudde at det var heilt totalt tåka utanfor, men så var det berre veggen.

eg sjølv i svart-kvitt.

vi gikk på ein kafé som er kjent frå ein fransk film. der var det veldig fint og det var veldig fint lys.

der spiste eg ein créme brulée seint seint seint på kvelden.

og så blei den borte fortare enn eg kunne sei "gööött!"

eg kjøpte ein baguett og fins i svart-kvitt. det beste med ferie, er å la havregrauten ligge igjen heime.

laurdag gikk vi på restaurant i rue saint-jaques, i mitt gamle strøk, og der spiste vi meksikansk mat, og det var sjukt godt og heilt rett å gjere på ein laurdag.

inga på champs-élysées.

også eg på champs-élysées.

dei beste makronane, etter mi meining, har lakris-smak og kjem frå ladurée. gött.(sjukt klisjé, eg veit, men fy fasan, gött.)

og så tok vi turen innom eit kjent og kjært motehus for å bruke nokre euros og få ein skikkelig fin pose som no står til pynt i heimen.

utsikt over seinen, her kan ein sjå notre dame og ein veldig fin himmel.

utsikta frå brua over frå île saint-louis og til notre dame. her kan ein sjå pantheon og tour montparnasse.

og så det mest imponerande bygget eg veit om, sånn cirka. vi kjem til å sjå kvarandre igjen.

à bientôt.

voi voi!

på laurdag kjem kjærasten min og blir i to veker og det føles heilt som den her songen.

à demain

(bildet har eg lånt frå heidi)

i morgon klokka halv seks tar inga og eg flyet frå gardermoen til orly. det er eitt år sidan eg tok den same turen, berre at då skulle eg vere i eit halvt år, no skal eg berre vere nokre dagar. eg kan nesten ikkje begynne å fortelle kor mykje eg gledar meg, for det er mykje, det kriblar i magen så mykje at eg nesten vil kaste opp, eg er så spent. å gå opp og ned gatane og boulevardane. lukta inne på free'p'star. lakrismakronar. utsikta frå montmartre. varme crêpes med nutella og banan. å sitte på kafé med inga i fleire timar. å høyre fransk igjen. å sjå mariell igjen. å vere tilbake i leilegheita til maryse med alle dei rare tinga stappa inn i skap. å spise frokost på kafé. eiffeltårnet. å handle på sephora og gilbert jaune. alle desse tinga.

kva ville de ha gjort om de var i paris nokre dagar?

kropp og historie

Det finst ei historie om alle menneske. Nokre av desse historiene blir fortalt, nokre blir skreve ned, nokre hugsar ein berre delar av, som bitar av ein vits ein høyrte ein gong på tekstil-forming i femte klasse, hugsar at ein lo, men hugsar ikkje heilt korfor, hugsar poenget, men ikkje kva som leda opp til det, hugsar ikkje korfor du gikk heim den dagen med ei kjensle av lykke heilt nederst i magen, det einaste du hugsar nokre år seinare er at det handla om Skippy the Bush Kangaroo, men du veit at det finst ei historie. Alle menneske har ei historie. Det har dei, og dei har ein kropp. Det er omlag dei to einaste tinga ein kan seie om alle menneske, uansett, dei har ein historie og dei har ein kropp. Eg kjenner historiene til venane mine på same måte som eg kan skilje ein kropp frå ein annan, ein gange frå ein anna, håret til den eine bestevenninna mi frå den andre sitt. Det finst gutar, sjølvsagt finst det gutar, ofte kjenner eg kroppane betre enn historiene, ofte har eg tilpassa historiene sjølv, som då eg var liten og dreiv med painting by numbers, fylte inn farger der det passa. Det har vore kjærastar, der små arr og feil har blitt historier dei har fortalt, om å vakne midt på natta og vere så sjuk at du trur du skal døy, om å falle i fjæra med handa mot ein stein, historier om lange laurdagar som blir til tidlege søndagar, om vanlege kvardagar som plutseleg blir uvanlege fordi minsten fell ned 23 trappetrinn. Også er det mor mi, mor mi som er kortare enn meg, berre nokre centimeter, akkurat så høg at kvar gong vi seier «hadet» til kvarandre på ei stund, kan ho legge hovudet inntil skuldra mi slik at nesa akkurat får plass der som halsen skrår ut til å bli den høgre skuldra mi, alltid den høgre. Så kjem far min, far min som har gitt meg hendene sine, det står det i «Boka om barnet», «hun har lange, store hender, som pappa», og føflekk på same plass, på overleppa, inne på det raude, på eksakt same plass, om far min og eg skulle hamne i ein bilulykke, kunne ein ha identifisert oss som far og dotter ved den føflekken. Historia om mor min og far min er ganske enkel, eller ho er sjølvsagt komplisert, men det er ikkje det eg vil seie, ikkje no, no vil eg seie at ho er enkel, og ho handlar om eit ungt par som blir forelska og ligg saman og så går det nokre månadar og ein mage skal vekse og far min får bart og så kjem eg, stel showet i eit par år før bror min kjem, ei lita jente med krøller og store hender, som far sin. Det finst fleire historier om mor mi og far min, fleire enn eg veit om, men den viktigaste kjenner eg ut og inn: dei to kroppane lagde eit barn, ein ny kropp, ti tær, ein innover-navel, ein pent forma munn, kragebein, hjarte, desse lange hendene til far min, fargene til mor mi, dei klarte det. Og desse tinga tenker eg på, når han har sovna før meg, det ligg ein kropp ved sidan av meg, det ligg ein ved sidan av meg som eg vil lage nye historier med, historier frå verda, frå andre land, frå vårt land, frå heimstaden hans, frå feriestaden til familien min, eg vil lage historier som handlar om oss. Og til slutt, den endelege historia, stoppestaden, ein gang langt der framme vil eg lage ein ny kropp, ei ny historie. Eg sovnar, og når eg vaknar dagen etter, viser han meg korleis ein går fram. Hjartet bankar. Eg veit ikkje om det er mitt eller hans.

om å vere heilt viggo

eg passar alltid på at eg kjem litt tidlig, så eg kan finne meg plass ved vindauget, sitte der aleine og sjå ut av vindauget medan dei andre kjem, ein etter ein, eller gjerne to og to, i samtale, dei ler, ei jente fortel ei historie om noko som skjedde i går til ei anna som går bak og nikkar ivrig, slukar kvart ord som blir sagt, nokre gutar kjem, ein og ein og ein, og dei er kule, med brillar og bok under armen og ordentlige sko og reine skjorter, og eg tenkar at eg ofte skulle ønske at eg var gutt, for om du er gutt og aleine, er du berre kul, mystisk, du er too cool for school, medan eg ikkje føler meg verken kul, mystisk eller too cool for school, faktisk ganske langt derifrå. rommet blir fylt opp, alle finn plassar, ingen tar plassen ved sidan av meg, begynner å lure på om eg har skabb, om eg er pestbærande, om eg luktar tåfis, sitt der ved vindauget og ser på at rommet blir fylt opp. eg føler meg lita og teit og aleine, eg føler meg som ein unge som har fått sitte ved vaksenbordet fordi det ikkje er nokre andre ungar som er invitert, det er som om eg sitt på puter for å bli høgare, for å vise at jo, eg høyrar til her, det er ikkje berre ein feil, eg har ikkje berre havna her ved uhell. eller har eg det? eg sitt ved vindauget, glanar ut, begynner å rote i sekken min, tar opp mat, tar opp vatnflaska mi, tar opp moleskinen min så eg kan ha noko å skrive planar i, ting eg kjem på, om eg ikkje har anna å gjere i pausen. sitt der med den helvetes filofaksen og skriv planar, "hugs å vaske klede!", "hugs å kjøpe p-pillar", "les peer gynt", alle desse tinga som må gjørast, ikkje livsnødvendige kanskje, men det skal gjørast, eg må gjennom, eg sitt der, utan å kjenne nokon og skriv planar i boka for å virke interessant og ikkje berre sitt der som ein einstøing. men det er eg, heilt viggo, sitt der dei to timane, på plassen min, nokre gongar går eg på do i pausen for at tida skal gå fortare, og eg tenkar på kor jævlig dårlig eg er på å vere aleine, eg vil ikkje meir, eg vil ikkje vere der, sitte og vere stille jente når eg veit at eg kan, eg kan, eg er flink, men eg tør ikkje, ikkje når det er berre meg som sitt der. eg bit i innsida av kinna, blunkar hardt for ikkje å begynne å gråte og seier til meg sjølv at sigrid agnethe, du er 21, skjerp deg, du er ikkje 7, det her har du gjort før. det er tre månadar igjen og eg tellar snart dagane. det er snart over. pust med magen.

alle hjartars dag

eg har laga speleliste som de burde høyre på i dag og alle andre dagar de er forelska, kyss mykje, uansett kva dag det er, fortel han eller ho du er glad i på den ekstra fine måten som får det til å krible i magen/i brystet/i underlivet at det er han eller ho du er glad i og vil ha, elsk elsk elsk, for det er så sjukt verdt det, kva dag som helst. kvar dag. det er ei liste full av sukkerspinn i hodet og sommarfuglar i magen og å vere svimmel og glad på samme tid. elsk elsk elsk.

(og eg ser at det er sjukt mange nye her inne i dag: hei! så fint, kom gjerne igjen.)

perfekt laurdag

i dag er det ein perfekt laurdag. eg vakna etter akkurat nok søvn, dusja, ordna meg god frukost med god appelsinjus (dette er noko av det viktigaste for å få ein dag til å gå rundt, dei siste dagane har det vore altfor mykje havregraut som eg har ete i all hast). eg sminka meg og hadde på leppestift og solbrillar og såg litt ut som ein spion og dro ut for å møte silje. vi gikk rundt på frogner arm i arm, kjøpte makronar på sebastien bruno (dei har fått blåbær-smak, eg er spent!) og drakk kaffe på kaffebrenneriet og dei blei leppestiftmerkar på koppen, noko av det finaste eg veit. så dro vi tilbake til sentrum for å kjøpe cava og eg fikk meg ny bukse og kimono og så drog eg heim. no skal eg drikke te og spise makronar og lese ei bok kjærasten min har skrive, og så skal eg på fest med nokre fine jenter og drikke cava og flire høgt og tenke på kor fin denne tida av livet eigentleg er og kor sjukt takksam eg er for at eg har det som eg har det. god helg!

favorittmedisin

eg er sjuk (igjen!) og ser ein av dei beste filmane eg veit, beatles-filmen "a hard day's night". den kan eg anbefale til alle som elskar beatles, elskar britisk humor eller berre treng å sjå ein film du ikkje har sett før. eg har sett den pinlig mange gonger, og kan pinlig mange replikkar. sjå han! god fredag!

gamle venar

det er fint med gamle venar, og det er fint med gamle venar som er meir enn berre det, og fortsetter å vere venen din. men av og til er det som i denne songen, dei er der, men dei er der ikkje, dei er nær deg, men dei er borte. og det er få ting som gjør som vondt som å vite at ein av dei du har vore mest glad i i heile verda og som har vore så tett inntil deg og som veit alt om deg og om korleis du var ikkje anar korleis du er no og ikkje bryr seg om å spørre heller. når det er du som tar kontakt, gong etter gong, når du kjenner at du masar, når du kjenner at det som ein gong har vore sprekker opp og løyser seg opp og forsvinn og ikkje betyr noko meir. og det er enda verre enn å slå opp med ein kjæraste, for den her gongen anar du ikkje korfor eller kva som har skjedd, og ho kan ikkje seie "it's not you, it's me", for om det er ein grunn til at ho ikkje vil vere ven med deg meir, så kan det kun vere derfor: it's you, it's not me. og den her gongen virkar det som at det er på ekte.

a blast from the past

03.01.2007 (skrevet 23:54 03.01.2007)
det va det året det va så bratt.
som alle andre år, nettopp førrdi æ bor på toppen av bakken bilista grue sæ tell å kjøre opp. man kan ta en omvei, men det e ikkje så mange som gjør det, men det e da nån. det va, me andre ord, ikkje nån omrokkeringe i bosted, æ bodde i det røde huset heile året, bortsett fra nån uke med ferie og sånt. det va året med fröken sverige og rock mot rus og sortlandfylla, da æ gikk mæ bort og gråt i telefon, det va enda et år æ ikkje kunne stemme gitara. det va året med cirka tusen intriga på alle mulige plan, det va kyssing i gangan, og endel skrot. man kan vel heller innrømme feilan man har gjort og huske dem veldig godt, så man ikkje dett i samme fella en gang tell, sjøllom man kanskje advare de som kjæm etter så veldig godt. hjerte rimte fortsatt på smerte i 2006, med andre ord. det va året med orddelingsfeilan og genetivs -s og generelt et grusomt dårlig allment språk, såvidt æ huske. det va året med hodepina av idiotisk bry og mange bekymringe, som æ regne med følg med inn i detta året også, ingen grunn tell å legge fra sæ bagasje som man veit man får bruk førr. kem legg vel fra sæ islendern når dem skal gå over grønland, aleina og uten sigur ros på øran? sekkert nån arabera. det va året en liten, men stor arabisk mann blei hengt i et sydlig land, som ikkje dermed beregnes som et ferieland, men kem veit ka det kan bli tell i framtida? det va året med morrissey og nesten-besviming, det va da æ tok på vokalisten i the cramps, som førrsåvidt så ut tell å ta på alle han så, og det va det året æ trudde mark e. smith sitt spark etter fotografen kom tell å bli like skandaløst som pete doherty sitt oppkast, men korr va alle journalistan hen? det va kanskje ingen som brydde sæ om den gamle mann"n fra manchester, bortsett fra en ganske tjukk mann som sto bak mæ og førrtalte kompisen sin at han hadde sett the fall live i manchester på den tia karamellan kosta 50 øra, vess du skjønne. det va dagen etter at ei veps hadde stukket mæ i handa, sånn at det gjorde veldig ondt å klappe hender under heile øya-festival"n, og da lørdagen kom, så vi ei flaggermus i en gammel kirkeruin, rett før vi hørte at beck sang "soy un penedor" langt borte et sted vi ikkje va, og æ sprang ganske fort med tåra i øyan, men den va over da æ kom fram. det va det året vi va i storbritannia og kjørte på feil sia av veien, nåkka som førte tell hyppige liksom-krangla, pluss at æ hadde feber førrdi det va 40 grader heile tia. man kunne ikkje parkere i manchester, så vi måtte bare leite etter veien tell liverpool, og den fant vi. æ va i john lennon sitt kvite rom og gråt nestn litt, men æ har vel aldri hatt særlig sterke følelsa, meir som en kald fesk. kanskje. vel framme i skottland møtte vi en av japans rikaste manna, som ho mamma har tattovert navnet til på overarmen, uten at ho va klar over det. han skulle spise lunsj med han ewan mcgregor samme dag som vi møtte han, og æ angre ennu på at æ ikkje blei med som handbagasje, men ka ska man vel gjøre. det va det året æ ga inn førr mæ sjøl og tattoverte håndleddet mitt, og det e bare å grue sæ tell alle åran som ligg foran mæ korr æ blir å stå foran speilet i fylla og lure på koffør den jævla tegninga på arma aldri går bort. sukk. det va det året æ ikkje va i sverige, æ bare sang svenske sangteksta og førrelska mæ i raymond&maria enda en gang. førrelska mæ generelt ganske mye, i alt mulig, i en drøm om at alt e mye vakrar når man e oppriktig glad i nåkka. det stemme førrøvrig ganske godt, og æ tar det med videre tell detta året, som æ gjør med førrelskelsen og alt det der. det e vel bedre å ha vært glad i nåkka, enn å svømme rundt i en sjø av uestetikk og kjenne at man frys overalt. det va det året æ skjønte at nån ganga må man være som alle andre førr å være førrnøyd, men det satt sæ aldri fast i mæ. kanskje tell neste år. det va det året ho mamma ikkje hadde kreft. det va det året verden ikkje gikk under. det va det året alle fortsatte å være de samme som dem alltid hadde vært, og æ møtte mange nye menneska, men dem hadde nok vært som dem va bestandig. just som jag.
så alt i alt e det vel like greit å bare glede sæ tell 2007, førr snart smell det. og da blir æ verkelig å skrive heim om det.

ting eg såg, 8. februar 2011

ein mann som gikk på ski til jobben,
"knerten gifter seg" på kino,
ti barn som spiste banan samtidig,
ein usannsynleg stygg hestehale,
ei dame i femti-seksti-åra med fine leggar,
ein episode av that '70s show eg hadde sett før,
meg sjølv i speilet,
bjørn dæhlie i ei kø,
kjærasten min i 40 minutt,
ein gut på t-banen med sjukt mye snus i overleppa,
ein bukett roser som held på å dø heilt,
eg må hugse å kjøpe nye.

when i grow up

nokon spurte meg i kommentarfeltet om eg ikkje kunne skrive litt om kva eg har tenkt å gjere til hausten. det tenkte eg var ein god idé. det her er det siste semesteret i bachelorgraden min i litteraturvitskap, så ein gong i juni skal eg vere ferdig om alt går etter planen. eg har ikkje tenkt å søke på mastergrad i litteraturvitskap, for eg er ikkje heilt klar eller lysten på det. planen er å flytte tilbake til nord-norge, til tromsø, og ta ein ny bachelor på universitetet der. forhåpentlegvis skjønne kva eg vil gjere med livet mitt og korfor. eg har funnet eit studie eg vil søke på, som heiter "samfunnsplanlegging og kulturforståelse", så det er altså planen til no, og det er det planen eg trur det skal bli. han er populær hos nokon, ikkje særleg populær hos andre, men eg trur det er ein god idé. det er ein plan som eg har tenkt ut av ulike grunnar. eg synst ikkje at blindern er ein fin stad å vere, eg er litt lei av oslo og klar for å gjere noko nytt. det er ikkje berre-berre å bli eitt med tanken på å dra herifrå, bort frå venar og stadar eg er glad i, men tanken på nordlys, å bu i same by som kjærasten, å kunne sette meg på båten heim til mamma og pappa, og eit spennande studie fristar. no må eg berre ha plass å bu, plass å studere og ein jobb. lett som ein plett...!

tilstand

vi har klart det og vi skal fortsette å klare det. han seier at vi skal klare det alltid og eg seier at eg håpar at han har rett og eg vil at det skal vere det. eg omtaler han som "han æ e sammen med" og jobbar med å få det til å bli "kjæresten", det går, eg vil ikkje røpe for mykje for fort, men det er det eg vil skrive om, om oss, tekstar om kjærleik, tekstar om ting som skjer, ting eg tenkar om han, om meg, om oss. eg veit ikkje korleis eg skal fortelje, kor eg skal begynne eller korfor, det kjem vel litt etter litt, stykkevis og delt, men det viktigaste er uansett at han finst og at eg aldri har vore så forelska i nokon som har vore så forelska i meg før og det er, til syvande og sist, det viktigaste av alt.

godt i hjartet

eg er ganske sikker på at eg har lagt ut ein utgåve av denne coverlåta før, for ei stund sidan, men den her er fin den óg, og treng også å bli høyrt. eg er inne i ei heilt sjukt intens cocorosie-veke, høyrer berre på cocorosie (og edvard grieg når eg les), hadde spart albumet dei ga ut i fjor heilt til no og så vil eg ikkje høyre andre ting. cocorosie er forbudt frukt, litt skummelt, musikken deiras er som dei mørke bakgatene du går i natt til søndag, fyllikar på bussen, små barn med skitt rundt munnen, samtidig som det er noko av det finaste, som kvite roser med regndråpar, drops med sitronsmak, syrinlukt om våren, å kysse med lyset av, å hoppe tau, å kle seg ut som indianar sjølv når du eigentleg har blitt for stor til å kle deg ut. dei får meg til å føle meg som at eg er akkurat litt for liten til å gå på fest, men gjer det likavel, til å føle meg forelska, til å føle at jenter kan klare alt, og at det er bra. og musikken kjem alltid til å minne meg om ein kveld i paris da barbra og eg såg dei live i eit gammalt kasino, fantastisk konsert, og da den var ferdig, sprang vi til ein open butikkiosk og kjøpte kvar vår mr.freeze som mannen i kassa klippa hull på og nok øl til fest og så tok vi rer til eit gammalt hus for kunststudentar i utkanten av paris og dansa heile kvelden og eg slo meg skikkelig på kneet medan eg dansa til "this charming man" og ein mann så svær som obelix heite AUGUSTIIIN med hes stemme og så sov alle vi jentene på nokre madrassar på eit loft og vakna samtidig neste morgon, hadde latterkrampe heile vegen heim og så spiste vi jordbær til frukost. fint minne.

(for dei som har lest dei, eller hugsar dei, så trur eg cocorosie hadde vore eit perfekt soundtrack til weetzie bat-bøkene.)

tired and some

"jeg vet hvor cden ligger, den ligger i skapet, hun har den der" seier jenta, dei står foran meg og eg har sagt at dei skal synge og når dei er ferdige, skal dei danse glow-dansen, eg kan glow-dansen, dei kan glow-dansen, heile europa kan glow-dansen, dei har sunget om bakvendtland der alt går an og fem og to er ni og eg hadde nestan gløymt den songen. men no er dei ferdige og eg har lova at dei skal få danse glow-dansen før vi skal gjere det siste for dagen, 16 små menneske foran meg, og dei treng musikken, eg telte til tre og ingenting skjedde, "vi må jo ha musikk!" seier nokon av dei, eg har ikkje musikken, det finst cd i skapet, eg finn ikkje cd, orkar ikkje leite, orkar ikkje prøve å sjunge for at dei skal danse, det går bra, dei finn plassan sine igjen og eg tenker at eg må lære meg å holde meir styr, men orkar ikkje, orkar ikkje, ikkje i dag, i morgon skal eg tilbake, da skal alt vere betre, i morgon blir det betre, du skal få en dag i mårå.