om å vere heilt viggo

eg passar alltid på at eg kjem litt tidlig, så eg kan finne meg plass ved vindauget, sitte der aleine og sjå ut av vindauget medan dei andre kjem, ein etter ein, eller gjerne to og to, i samtale, dei ler, ei jente fortel ei historie om noko som skjedde i går til ei anna som går bak og nikkar ivrig, slukar kvart ord som blir sagt, nokre gutar kjem, ein og ein og ein, og dei er kule, med brillar og bok under armen og ordentlige sko og reine skjorter, og eg tenkar at eg ofte skulle ønske at eg var gutt, for om du er gutt og aleine, er du berre kul, mystisk, du er too cool for school, medan eg ikkje føler meg verken kul, mystisk eller too cool for school, faktisk ganske langt derifrå. rommet blir fylt opp, alle finn plassar, ingen tar plassen ved sidan av meg, begynner å lure på om eg har skabb, om eg er pestbærande, om eg luktar tåfis, sitt der ved vindauget og ser på at rommet blir fylt opp. eg føler meg lita og teit og aleine, eg føler meg som ein unge som har fått sitte ved vaksenbordet fordi det ikkje er nokre andre ungar som er invitert, det er som om eg sitt på puter for å bli høgare, for å vise at jo, eg høyrar til her, det er ikkje berre ein feil, eg har ikkje berre havna her ved uhell. eller har eg det? eg sitt ved vindauget, glanar ut, begynner å rote i sekken min, tar opp mat, tar opp vatnflaska mi, tar opp moleskinen min så eg kan ha noko å skrive planar i, ting eg kjem på, om eg ikkje har anna å gjere i pausen. sitt der med den helvetes filofaksen og skriv planar, "hugs å vaske klede!", "hugs å kjøpe p-pillar", "les peer gynt", alle desse tinga som må gjørast, ikkje livsnødvendige kanskje, men det skal gjørast, eg må gjennom, eg sitt der, utan å kjenne nokon og skriv planar i boka for å virke interessant og ikkje berre sitt der som ein einstøing. men det er eg, heilt viggo, sitt der dei to timane, på plassen min, nokre gongar går eg på do i pausen for at tida skal gå fortare, og eg tenkar på kor jævlig dårlig eg er på å vere aleine, eg vil ikkje meir, eg vil ikkje vere der, sitte og vere stille jente når eg veit at eg kan, eg kan, eg er flink, men eg tør ikkje, ikkje når det er berre meg som sitt der. eg bit i innsida av kinna, blunkar hardt for ikkje å begynne å gråte og seier til meg sjølv at sigrid agnethe, du er 21, skjerp deg, du er ikkje 7, det her har du gjort før. det er tre månadar igjen og eg tellar snart dagane. det er snart over. pust med magen.