buksedøden

 

 

første mai for to år sidan starta eg eit prosjekt som skulle vare ein månad: eg skulle ikkje gå i bukser heile månaden. bakgrunnen for dette "prosjektet" var at eg ein morgon for mykje sto framfor speilet på soverommet og grein litt av det eg såg når eg hadde på meg bukser. eg følte meg som ein pingvin. som mummimamma. som eit sett hofter med kropp på. sjølv om eg ikkje likte (og fortsatt ikkje liker) å fokusere så mykje på kropp og kroppskompleks, måtte eg seie til meg sjølv at nok fikk vere nok. nok høgtlivsbukser som fikk beina mine til å sjå korte ut. berre nok. og så tok eg til å gå i skjørt og kjoler i staden.

det hender at eg tar på meg bukser, enten fordi det er praktisk (det er ikkje alltid like praktisk å svinse rundt i skjørt) eller fordi eg vil ha litt variasjon. ofte må eg berre få buksa av ganske fort igjen. det kler meg ikkje lengre, om det nokon gong gjorde det. og sånn er det berre med kropp: noko føler ein seg vel i, noko er komfortabelt og noko får meg til å føle meg heime. 

kanskje er det ikkje eit feministisk prosjekt å ikkje gå i bukser. kompleksa fikk på ein måte overtaket, men på ein annan måte har eg all verdas fridom til å føle meg verkeleg vel i klede og eg treng i så måte ikkje å tenke på kva for jeansfasong som er in akkurat no. og berre dét er rett og slett ganske digg. og så finst det så mykje bra kjoler og skjørt! og korfor vere kjedeleg når ein kan ha det gøy?

(til sist skal eg innrømme ein sak: eg har nettopp kjøpt ei bukse med så mykje stretch at den nesten er som ein tights. og eg føler meg faktisk ganske fin i ho. men eg trur eg held meg til skjørt, altså.)

grasenka

søndagar har sakte, men sikkert, kjempa seg opp frå å vere ein kjip dag utan mulegheitar for at det skal skje noko anna enn kotelettmiddag, til å bli ein dag eg sett stor pris på. sjelden har eg planlagt noko, eg kan sove utan vekkarklokke, og best av alt er det at eg oftare og oftare vaknar heilt fin, utan den dundrande skallebanken.

søndagar som nestenvaksen trumfar søndagar som tenåring, og der søndaar før i tida var så ulideleg lang, er søndag no altfor kort.

men søndagar denne vinteren og hausten som gikk er innimellom triste søndagar. mange søndagar har sigbjørn sat seg på eit fly og vore borte heilt til fredag, og hatt jobb andre sted i landet. og så sitt eg igjen heime, med oppvask eg må ta aleine, middag å planlegge på eigenhand og ei seng han ikkje ligg i. søndagar har tatt til å vere litt triste og plutseleg vil eg igjen at tida skal gå fort, at dagane berre skal gå, og at eg ikkje skal vere aleine så lenge, at eg ikkje liker meg aleine, at desse romma eg bur i ikkje følast like mykje som ein heim utan han.

fine ting på en laurdag

- å vakne heilt utan å vere det minste fyllesjuk (slik det gjerne er når ein nyttar fredagskvelden til å ligge på sofaen...)

- at det er frilaurdag!

- å kome seg ut på joggetur og få frisk sjøluft på starten av dagen

- bluse med hjarte på

- kaffedeit i byen

- planar om spekeskinkepizza til middag

- at det kvar dag blir lysare og at om nokre månadar er det nok heilt sikkert vår

feministisk fredag

så godt og enkelt kan det altså bli sagt!

å vere, å bli

det gikk lang tid før eg kunne tenke meg tilbake hit. så mange år med tankar om kor lite her var, kor trangt, kor kvelande at alle kjenner alle. så lei byen kor eg hadde sett ansikta så mange gongar før, der eg kjente vegen sjølv med auga igjen og eg alltid sa hei til mora til han eg ein gong var forelska i på ungdomsskule , om eg møtte ho på gata. byen med alle desse romma med dører som blei opna når dei ikkje skulle opnast, den første smaken av øl og trangen til å skrive ei novelle om det i norsken etterpå, om øl og kjensla av å kysse ein gut med tungepiercing. 

ein gong må ein jo berre seie til seg sjølv at nok er nok, seie takk for det gamle pg finne nye stader å feste smak, lukt, skam, lengsel, kjærleik og svik til. og eg fann nye byar, nye gater, nye hender, nye vindar som suste utanfor vindauget i niande etasje, eit vindauge i eit rom som var så langt unna heimbyen at eg alltid måtte gråte når eg sa farvel til foreldra mine etter besøk. for eg kunne jo ikkje bu der, ikkje heime, ikkje lenger nord, det skulle jo vere dauden, mørkt og kaldt og eg skulle berre ikkje klare det.

men det skulle eg. no vil eg berre bo her, her som folk ser kvarandre i auga på butikken, tør å le høgt, seier alle dei orda som fortel meg at det er her eg kjem ifrå; læsta, meillabær, søkkførrfær, kokrolig, han tykje. og no tenker eg at eg kan jo berre bli her, vi kan berre bli her, og om vi flyttar til ein mindre by, ein mindre stad, kan vi få katt, og sånn har det blitt, draumen om ei katt med evigmjuk pels skulle kunne få meg til å vere her, heime.