gråt.

kor mange grunnar treng eit menneske til å gråte? kva er grunn god nok? eg kan nesten gråte på kommando, og eg kan gråte fleire gonger i veka. eg kan gråte for at håret mitt ikkje ser fint ut når eg skal ut og treffe folk, eg kan gråte fordi eg ikkje klarer å vere med i samtalen fordi samtalen foregår på eit språk eg ikkje kan, eller fordi eg har svidd maten. heime. borte. på do. i senga. eg liker å tru at det er fordi eg har veldig kontakt med mine eigne kjensler, at eg er i kontakt med mitt indre sjølv, at eg ikkje har grenser for kva eg skal føle. og slik har det vore så lenge eg kan hugse. eg hugsar tårar ved middagsbordet heime hos mor mi og far min, fysikkprøvar som gikk åt skogen, tårar i fylla, tårar ståande framfor ein eg likte som ikkje likte meg.

desse tårane, dei er mitt indre språk, uansett om eg er over gjennomsnittet lei meg eller berre litt nedfor, lange elver nedover kinna mine som lagar sjøstjerneaugevippar og raude auge. dette våte saltet som kjem frå innsida av det mennesket eg er.

det er noko av det vakraste ved eit menneske. at det finst eit indre som får komme ut og vise seg når kjenslene tar overhånd.

fleire gonger i veka. trist eller ikkje.

gråten er språket eg kan aller best.