av og til må ein berre tru og håpe at hanne krogh har rett

på dagar der du våknar av at du sjølv held på å hoste lungene dine opp, med heimeeksamen og tilhøyrande skuffande lave tanker om deg sjølv og di eiga akademiske skriving, må ein jo berre konsentrere seg om dei fine tinga i livet. kva gjør det vel å få ein dårleg karakter når ein veit at om ein månad eller to kjem det vår, at skatteoppgjøret snart blir offentleggjort og at det bur ein ekte oter i nabolaget?