The Beatles - Yellow Submarine

i kategorien "ting eg nesten har gløymt at eg liker", kan ein finne mykje rart, blant anna french fries, tlc, erlend loe og å gå med lue. ein annan ting som fell innafor denne kategorien, er "songar av the beatles som ringo starr syng". ein gong då eg var 13-14 og kom inn i eit nytt miljø med folk som var eldre og mykje kulare enn meg, var eg på kafé med ein som sa at "yellow submarine" var den einaste songen ringo starr song då han var med i the beatles. det her var i ei tid kor eg ikkje kunne seie noko anna enn det dei som var eldre og kulare enn meg sa, men inni meg visste eg at det var feil, ringo fekk synge ein song på kvar plate slik at det skulle virke som at han og var med i bandet heilt på ekte, ikkje berre trommisen som haldt takta og slo på cymbalar. ringo syng til dømes "honey don't", "i wanna be your man", "don't pass me by" og "what goes on", og det er berre nokre av dei songane der fyren med nesegrevet var vokalist på, i tillegg til den som alle elskar å hate eller hatar å elske, nemleg "yellow submarine". for ein kan liksom ikkje elske å elske "yellow submarine", til det er han er for lite kul, han har blitt sunget for mykje i musikktimane på barneskulen, han liknar ein barnesong. men i dag minnar "yellow submarine" meg på at det er fint med popmusikk som ikkje tar seg sjølv gravalvorleg, som leker med lyttaren, som vil at du skal synge med, og at jo, det er noko med desse songane som berre har vore der heile livet. ein annan gong er det kanskje ein annan fin ringo starr-sungen låt som får litt lys på seg, men i kveld vil eg mest berre minne om at popmusikk er fint og lett og gøy av og til, og at det hadde vore kjekt om livet kunne finne sted i ein ubåt med alle dei ein liker best i verda, eit sted å drikke appelsinbrus og råkke råkkering og sjå på blekksprutar og krangle om kven som skal ligge i den øvarste køya.