om å vente

advent har alltid vore venting. i år er ikkje noko unntak. eg ventar som ein gal. det virkar som at all tida går til å vente, akkurat no, lesing og venting. eg ventar på at eksamen skal vere over, ventar på å få besøk, ventar på å pakke den store raude kofferten min og dra ut til gardermoen og sette meg på flyet heim. eg har ikkje vore lenger unna oslo enn lørenskog den her hausten, og snart skal eg heim til eit hus med fleire etasjer, med stue, med kjøkken, med soverom, med mamma og pappa og bror og tango, til eit kjøleskap eg ikkje treng å fylle sjølv, til middag som ikkje eg har laga, til å bli dulla pittelitt med. onsdag er eksamen over, då seier eg takk for no til dette semesteret, pakkar all faglitteratur og pensum bort for ein måneds tid og spring til bussen for å møte han eg er glad i. det er motoren akkurat no. snart ferdig. snart kos. berre 4 dagar til.