eg driv for tida og blir intervjua til eit magasin heime i oslo som skal fortelje andre studentar korleis det er å vere i utlandet og vekke lysta i dei. to av spørsmåla er kva eg synes er det vanskelegaste med paris og kva eg elskar meg paris. tenkte eg kunne dele med dykk, om nokon skulle vere interesserte.
"kva er det verste/vanskelegaste med paris?"
Storbymentaliteten, særlig for meg som kjem frå ein liten knøttby i Nord-Norge, kan vere vanskeleg å forhalde seg til. Folk på metroen som berre glor på deg. Ein så stor by kan få ein til å føle seg veldig liten, slikt merkar ein ikkje på ferie, slikt merkar ein berre av å bu ein stad over lengre tid. Og så er det noko med mentaliteten, særlig hos unge gutar. I Norge er folk så sjenerte, ser berre ned, møtar aldri blikket til nokon. I Paris glor dei og ropar ting etter dei og forventar at du skal bli sjarmert i hel. Det har endå ikkje skjedd.
"kva elskar du med paris?"
For eit spørsmål, kva skal ein svare? Det er så mykje. Det er ei skattekiste av ein by. Det er alltid noko som skjer, alltid noko å sjå, alltid noko å bruke tid, kreftar og pengar på. Paris er så samansatt, og ikkje ein dag er lik. Paris kan gje deg det du vil ha. Paris kan få meg til å føle meg som ei lita Amélie på gode dagar, Paris kan få meg til å kjenne meg som den finaste jenta i byen, gjere meg varm om hjartet. Det er berre så mykje!
joda. eg elskar deg, paris. eg gjer jo det. gledar meg til vi skal få litt tid ilag når eg er ferdig. eg lovar at det skal bli kjekt.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar