kjærleik på parisisk måte

i gamle dagar, då eg budde i tredjeetasje i ei 35 kvadratmeterstor leiligheit i 3 rue jean de beauvais, 5ème arrondissement, paris, frankrike, var eg vitne til ei av desse kjærleikshistoriene ein berre ser på film. på døra til naboen hang det ein blomsterbukett fylt av roser og med dei lå eit kort der det sto "je t'aime. rappellez-moi :'(" (eg trur kanskje det også sto "je suis un bête", og om det gjorde det, så er det vann på mølla til ei trist-fin historie, men eg hugsar ikkje). oppgangen til leiligheita var fylt av roseblad som leda til døra til naboen. blomstrane hang der i eit par dagar, kanskje kom ho heim og ignorerte dei, kanskje kom ho ikkje heim, og dei begynte å bli tørre, og blomstrane blei bytta ut, nye blad kom, og slik gjekk det gjennom heile veka. eg fulgte med, eg hadde besøk som fulgte med, fulgte med på korleis blomstrane tørka ut og roseblada blei kosta vekk, og vi tenkte ut historier om kva som kunne ha skjedd. ein dag var blomstrane borte, ho hadde nok kommet heim, og eg kunne høyre roping inne frå leiligheita. "det her vil ikkje eg vere med på" tenkte eg og sprang ned trappa, og slik fikk eg vere vitne til litt kjærleik på parisisk måte.