oslo, her er ein song til deg

oslo,
du er eit rom i sjette etasje i ei høgblokk, i eit av dei finaste områda eg veit,
du er 37-bussen frå bjølsen, opp til nydalen for å ta t-banen eller ned mot helsfyr for å gå av på st.hanshaugen, kanskje for å besøke heidi og caroline, kanskje til apotekergata for å gå i grensen,
eg stoler på deg, 37-bussen, du kjem alltid og du tar meg dit eg skal, stort sett,
og 54-bussen tar meg frå bjølsen til calmeyers gate, går av i ein by i regn, krysser gata og går langs anker studentbolig, forbi legevakta der eg ein gong for første gong i livet blei lagt inn med ein betennelse eg ikkje hadde kontroll over,
over trikkeskinnene til 11-12-13-trikken, opp trondhjemsveien og bortover til silje,
torsdagar i ein skinnsofa med to hunder som slikker meg i hånda for eg har ete popkorn,
torsdagar på eit tak kor ein kan sjå heile byen og eg tenker at der og der og der bur det folk som er akkurat som meg, eller heilt forskjellige,
bak alle vindauge bor folk,
nokre les dagsavisen på do, andre lagar kyllingsalat til venninnefest, nokre kjem heim frå trening, nokon kyssar, andre slår kvarandre, alle desse vindauga fører til liv som er like mykje verdt som mitt eige,
det er som luker i ein julekalender, du veit aldri kva du får,
og her bur folk,
tøyen, heimdalsgata, sofienberg, galgeberg, majorstuen, briskeby, uranienborg, ullevål hageby,
åh ullevål hageby, at eg skal dra frå deg,
vegen eg går til jobb,
ned stavangergata, opp jutulveien heilt fram til john colletts allé til den rosa skolen,
forbi brune mursteinshus med epletre i hagen,
barn som hoppar på trampoline,
eg tenker at dei må vere lykkelege,
glade fine norske barn med velståande foreldre, foreldre som har klart det,
klart det nok til at dei har trampoline i hagen og kanskje ein kanin,
og eg går vidare, oslo,
opp til blindern, der eg har prøvd å lære meg ting,
vore aleine, grått på do, gjort det bra, gjort det dårleg, snakka norsk, snakka fransk, snakka engelsk,
men eg klarte det jo, kom ut med diplom, eg klarte det jo, oslo,
det gikk til slutt,
men no stikk eg,
bort frå ein by kor folk skriv med sprittusj på veggar at "her bor den jeg fortjente, men ikke fikk" og "her bor det jeg fikk, men ikke ville ha" og eg lurer på kven som bur der og korfor nokon skriv slikt,
bort frå ein by kor jenter skriv på asfalt med kritt "du er vakker" og "SMIL!",
og dette er ein by som kan vere så inderleg fin og så inderleg vond,
som trikken til torshov etter klokka elleve kva dag som helst,
lukta av øl slår mot meg og eg ser folk med flakkande blikk og lurer på kva dei har gjort og kor dei skal,
heidi seier at oslo er som å ha ein skikkeleg kjekk kjæraste som av og til er dritbra, av og til er dritkjip, du klarer ikkje bestemme deg for kva som er tyngst, men du veit at du kan ikkje finne det ut heilt enno, for da går noko i stykker,
og eg,
eg veit at no er oslo ikkje berre ein prikk på kartet,
ikkje berre hovudstaden i norge,
ikkje berre plata der dei narkomane spring etter kvarandre med kniv ein vanleg dag i juni,
men det er byen eg kjente som min i tre år,
byen som var min heim,
medan hjartet var ein annan stad,
eit hjarte som no kjem heim,
og eg seier farvel oslo, på gjensyn,
takk for laget,
det er berre å slå på tråden,
vi høyrast.