bill.mrk.: ny by

ei dame i førtiåra med trenchcoat, fine sko, oppsatt bleika hår, snakkar i mobiltelefonen, går fram og tilbake på fortauet foran spar-butikken og stryker handa opp til auga, liksom under solbrillane, eg forstår at ho snakkar i telefonen og græt,
eg lurer på korfor ho græt, kva ho snakkar om,
eg tenker at heldigvis er det ikkje berre eg som er sånn, som lar tårar falle på stader alle kan sjå meg og tenke at der står ho der og græt,
eg såg aldri nokon gråte blant folk i oslo, kanskje sommaren har endra noko,
endra meir enn berre kor eg befinn meg,
for plutseleg er eg her, i same by som den gråtande kvinna, og her skal eg bli,
i alle fall er det slik det skal vere i nokre år framover, minst to, MINST to,
og det kjenst bra,

det har begynt å bli mørkt på kveldane,
og eg går, brukar beina, som vanleg, lager indre kart for ein by eg ikkje kjenner gatene til,
men eg skal bli kjent,
eg tar bussen og sett meg ved vindauget for å sjå alt,
og ein kveld eg går gatelangs tenker eg på at her er det hus, her står folk ute og røyker, her står folk i avsideliggande gater og ventar på bussen, her plukkar folk rips i hagen, her kjøyrer folk til obsen for å handle, her går folk på trynet framfor andre og det er okei,
og dette fant eg ikkje i oslo, eg leita ikkje, eg ville at oslo skulle vere lukka, hemmeleg, mystisk,
i alle fall myta om oslo, den skulle vere hemmeleg, by på noko eg aldri fikk vite kva var,
sjølv om det sjølvsagt ikkje var sånn, eg kjente folk, eg kjente gater, eg kjente hus,
men aldri nok, aldri nok til at oslo blei åpen og kjent nok,
og på same måte som eg elska det framande i oslo, tiltrekkast eg av det heimlege her,
folk bur i hus, i ekte hus, laga av tre, med rullegardin og røykeveranda, ikkje bygårdar frå 1800-talet,
og for å vere heilt ærleg, kjenst det fint å vere her.
det kjenst rett.
håpar det skal bli betre for ho som græt og.

livsteikn

hallo!

eg lever. har flytta. bur i ei leiligheit utan internett (foreløpig), men på eit stort rom med mykje plass, ein stol, ei seng, ei kemborini-fin lampe. og snart skal de få sjå, eg skal bare få fingeren ut, det er mykje å vise, mykje å sjå, så hald fram, hald ved, det kjem snart meir, eg må bare få fingeren ut og komme meg i gang, bli med.

ei liste ein heilt vanleg torsdag

ting å sjå fram til:

- utbetalinga av studielånet
- lønningsdag
- hellas-turen eg skal på snart
- siste arbeidsdag
- den dagen dei to små føflekkane ved leppa mi har blitt store nok (eg får stadig nye føflekkar/pigmentflekkar i fjeset, kvar og ein er like velkommen)
- å klippe ny frisyre
- å flytte til tromsø
- at sigbjørn kjem tilbake frå danmark på torsdag
- å kjøpe fjällräven-jakke og nye haustsko, kanskje til og med støvlettar
- å få eit nytt rom eg kan gjere noko heilt nytt med, heilt frå skrætsj
- den stekte fisken vi skal ha til middag
- å kjøpe nye klær til første skoledag
- første skoledag
- kanskje få ny jobb (leiter!)
- mamma sin bursdag
- lillebror sin bursdag
- min bursdag
- emmagret sin bursdag
- å få besøk i tromsø
- hausten
- fellesmiddagar hos meg eller hos sigbjørn
- å bu i same by som kjærasten
- å leite etter ein perfekt lenestol og bilderammer på bruktbutikkar
- å bli brevvenn med heidi
- å kunne sjå familie og slekt oftare når eg flyttar til tromsø
- å få kofte
- å spise stekt fetaost i hellas
- å drikke kald fanta i hellas
- å symje kvar dag i hellas
- hellas hellas hellas
- ny frode grytten-bok
- i morgon, når eg ikkje må stå opp tidlig og ha tidligvakt

kva ser de fram til for tida?

"hva er kjærlighet for deg?" #2

(#1: her)

1. å tørre å vere utan sminke, med briller, ikledd collegegenser og grine foran han
2. å kysse på metroen i andre land
3. å vakne med andletet mot hans og tenke "så heldig æ e" den dagen óg
4. å ikkje måtte snakke saman heile tida, lese teikneseriar medan ein et frokost, liksom
5. å ligge på senga og høyre på lydbok saman
6. å ha ein å sende melding til rett før ein sovnar og rett etter ein har vakna
7. å lage eggerøre til meir enn ein om gongen
8. å kjøpe gave og skrive "fra sigrid og sigbjørn" på kortet, som ei stadfesting
9. å ikkje vere redd for å seie "æ vil ha dæ for mæ sjøl"
10. å få coop-kort ilag

kva er kjærleik for deg?

car ma vie, car mes joies, aujourd'hui ça commence avec toi

det verkar heilt meiningslaust å skulle skrive blogg for tida. i utgongspunktet, den her sommaren, hadde eg nesten tenkt å gi opp heile greia og ikkje skrive meir, for lite å seie, for lite å fortelje, alt det der. og så kom 22. juli og rykka tak i meg langt langt inne i meg sjølv og har holdt seg der. å la livet leve synst eg er vanskeleg. det går fint å vere med folk, dagane går som dei skal, men stoppar eg opp og tenker, ser for mykje på tv, høyrer for mykje på radio, gjer klumpen seg gjeldande. eg tenkjer mykje på kor redd eg er for ondskapen i eit menneske, for korleis menneskehjernen kan fungere, kva for tankar ein person kan tenke. det verkar heilt meiningslaust å skrive, for det eg vil skrive om, er at livet lever. at eg steiker egg, at det er skodde i heile nabolaget, at eg har kjøpt nye sko og dei er kvite, fransk popmusikk, ting som er så trivielle at dei ikkje kjenst viktige nok til å skrive om. håpar det endrar seg. håpar klumpen går over og at det gode vinn til slutt, slik som på film og i dei aller beste bøkene. men no: natt, og så: ein ny dag.

fredag 22. juli

for nokre dagar sidan, såg eg bror min gråte for første gong. ikkje for aller første gong, såklart, for han gråt mykje da han var liten, han datt ned trapper og slo seg på sykkel, eg har såklart sett han gråte før, men på fredag såg eg han gråte for første gong for noko han sjølv ikkje hadde skuld i. han hadde ikkje falt ned ei trapp. han hadde ikkje skrensa på sykkel. han hadde ikkje klemt fingeren i bildøra. det han gråt for, gjorde vondt, ikkje den type vondt du får av desse tinga, smerte i augeblikket, men den type vondt som kjem frå hjartet, frå magen, den som svir i nesa, den du må puste fortare for å halde inni deg, den som svulmar opp tunga og gjer det vanskeleg å svelge, vanskeleg å puste.

og han var ikkje aleine. heile norge gråt. ingen kunne fatte det som hadde skjedd. at nokon hadde plassert ei bombe i regjeringskvartalet, for så å setje seg i bilen og kjøre ut til utøya og iverksetje ein massakre norge ikkje har sett makan til før. det var for utrueleg. det var film, det var ikkje ekte, det var filmtriks, ein thriller laga i hollywood, bortsett frå at det var det ikkje. det var i norge. på ekte. på ekstra nyhendesending. felles for alle som satt med gråten i auga, i magen og i hjartet, var at ingen kunne tru det som skjedde, ingen kunne tru at det var sant.

men det var sant. det var ekte. det var det verste marerittet ein kunne sjå for seg ein heilt vanleg fredag i juli.

og heile landet er fylt av foreldre, søsken, kjærastar, venar, jenter som er forelska, gutar med dunkande hjarte, alle kjenner nokon som kjenner nokon, ein gut har klina med ei av jentene som er der nede og har klump i halsen og hjartet på utsida av kroppen og han kan ikkje tru at det skjer, og han er ikkje aleine. det er det viktigaste av alt no - ingen av oss er aleine. det her skal vi klare saman, for det skjedde her, på ekte, det var ikkje ein film frå hollywood, det var eit mareritt frå den ekte verda, oslo, norge, europa, verda. eg håpar alle har nokon å klemme på, og gjer det. det er foreløpig det ein kan gjere for å kjenne at verda ikkje er heilt ute og kjøre. vi har i alle fall kvarandre, sant?

eg håpar at alle de som skulle slumpe til å lese det her, har nokon å klemme på, nokon å snakke med, nokon å vere stille saman med, og at de har alle nære og kjære i god stand. all you need is love.

these days it comes, it comes, it comes, it comes, it comes and goes

ringeklokka ringer 0600, 0630, 0650, treng tid på å vakne, treng den lille forsikringa om at eg kan få sove lenger, som ein bonus, kjappar meg på badet, mor mi skal inn etter meg, vaskar ansiktet, tar linsene på, no kan eg sjå, sprayar håndledda med miss dior cherie, verkar i heile kroppen, trøytt,
pakkar den brune veska, vatn, mat, bok, no: innsirkling 1, før: gå. kunsten å leve et vilt og poetisk liv, kanskje nokre nøtter, kanskje ein banan, livredd for ikkje å få spise nok, gå rundt sulten, høyre at magen lagar lyd utan å kunne stoppe han, sitte saman med dei andre og buldre,
heile dagen luktar desinfisering, kroppsvæsker (ikkje mine eigne), plasthanskar, brødskive med leverpostei, surmelk, prøver å hugse alle mulege små ting, klarar ikkje, gjer litt feil, men aldri heilt totalt feil, aldri så ille at det verkeleg er feil på ekte,
legg meg når eg kjem heim, søv,
trøytt heile dagen, heile tida, men søvnen gjer noko, det går fortare, dagane går,
han er fortsatt borte og eg er fortsatt her,
og får tida til å gå,
jobb, lese, sove, spise, gå på kafé, møte vener, dra på kafé,
eg berre venter, eg er som ein unge som ventar på julaften,
og kor inderleg glad eg er for at eg er sånn her, vil aldri gi det opp, vente på den her måten,
og det er visst det her dei eigentleg kallar å leve.