historier frå eit fjes

eg startar med det bjørneaktige, nesa, nesa til far min og bestemor mi, men ikkje like spiss, rund, som ein liten bjørn i skogen. ei nese som blir først kald, som eit lite kjøleelement midt i fjeset, den som kjærasten kallar "distinkt", nestan så eg blei fornærma dei første gongane han sa det, distinkt nese, bror min kallar si nese "jødenesa", den store og lange, eg har ei lita snuteaktig, "distinkt" seier sigbjørn, søt seier eg, prøver å overbevise meg sjølv om at det er sant,
og nesa er jo noko av det mest naturlege ved oss, ved fjeset, ein ser så lett om ein har skada ho, brekt ho, om ein har ei kvise, om ein har operert ho, nesa fangar opp hormonar, fysisk tiltrekning skjer gjennom lukt og hormonar, nesa er det som skal skilje klinten frå hveten, denne snuten midt i fjeset, den gjer oss til dyr
(og vi veit det).

og eg går vidare til munnen, til leppene, til føflekkane rundt leppa, på leppa, eg trudde eg hadde fått blåmerke av kyssing, det er berre ein ny føflekk. desse leppene, fyldige, raude, eg vil helst sminke dei enda raudare, fyldigare, større, ein gong for mange år sidan kledde eg meg som transvestitt med leppestift over halve fjeset, den store munnen på bilda heimsøker meg i stille stunder, men for det meste går det fint. munnen gir meg det menneskelege, orda, lydane, songane, plystringa, hulka når eg gråter, den kysser og spiser og tygger neglar, viser kjenslene mine, seier "eg elskar deg", munnen er noko av det finaste eg veit sjølv, det tydelege midtstykket frå nesa og ned til overleppa, markant, feminint, menneskeleg.

i tinningen, eit orions belte, eit minne frå den gong eg var ung og hadde kviser, tre på rad akkurat samtidig, eit minikrater som fortel alle som er nært fjeset mitt at her har det ikkje bare vore ferskenhud og fløyel, men og ein fjortenåring med same hudproblem som alle andre, eit orions belte på høgre tinning. far min såg det ved frokostbordet for ei stund sidan, lurte på kva det var, fant på ei eiga historie om at det var frå den gongen han skulle finne opp ein syltetøygaffel, ikkje fikk eit vellykka patent, og blei så irritert at han stakk den i tinninga på dotter si (sjølvsagt langt frå sanninga, ta det med ro), men så er det berre tenåringsarr, nokre av dei einaste, resten får kome med tida, eg har tid.