oppmuntring den her grå grå grå fredagen

"fint at du har
fått med deg
sigrid, ho er
god til skrive"

HJERTE. god helg!

#9 dream

john lennon syng til meg om ein draum.

det finst veldig mange ulike typar draumar. det finst draumar ein har om natta, det finst draumar ein har heile livet, det finst dagdraumar, det finst draumar om kjærleiken, om døden, om ikkje å rekke fram i tide. det finst i det heile tatt uendeleg mange ulike draumar, og gudane skal vite at eg har hadd mange. då eg var 11-12, til dømes, var den største dagdraumen at eg skulle, på magisk vis, vinne ein diger og verdsomfattande konkurranse kor premien var å få bu i ein svær villa med basseng saman med the beatles og at dei og eg skulle bli skikkelig gode venar, og john lennon skulle sjølvsagt vere i live. det var nokre år etter at eg drømte om at trine rein og eg skulle bli bestisar fordi eg var så god å synge, ho skulle liksom berre stå på døra mi og seie "hallo, her er eg". i den eine "alt om barnet"-boka mi har eg fylt ut "danser i 'cats'" som potensielt yrke. ja, det har i det heile tatt lenge vore oppe og vedtatt at eg har drømt om ei stor og sterk karriere innanfor showbiz, utan å nokon gong ha vore ei særleg stor sangerinne eller hatt særleg mykje meir peiling på dans enn at eg såvidt kan komme meg gjennom macarena utan altfor store problem. men det var liksom greit det, i og for seg, dei draumane var så urealistiske at eg ikkje var lei meg for at dei ikkje gjekk i oppfylling eingong. verre er det når du blir litt meir vaksen og får draumar som er realistiske, men som du innser at du må jobbe skikkelig hardt for å få til. det var ikkje berre-berre å dra til paris, til dømes, og eg brukte sjukt mykje tid på internett for å få ting til å klaffe. men det er jo ikkje ein hemmelegheit at eg har lyst til å skrive. at eg godt kunne tenke meg å gjere det. skrive ei bok. sjå korleis det fungerte. i går høyrte eg linn ullmann spørre seg sjølv det same eg gjer når eg tenker på den draumen om å skrive. "er det nødvendig at jeg skriver dette? er det nødvendig at denne boken finnes?" spurte linn ullmann. sånn tenker eg òg. kva i guds navn skal verda med ei til bok?

eg skulle ønske det var enklare å vere vaksen og ha draumar og berre ha dei utan å heile tida måtte tvile tvile tvile på seg sjølv og det ein driv med.

om nokon har ein litar med tru på seg sjølv og at det ein driv med har ein verdi, send han hit!

kva drømte du om da du var liten? og kva drømmer du om no?

ting som får meg til (nesten) å begynne å grine

å grise på klede eg har tatt på meg for første gong etter å ha vaska dei (dårleg)

vaksne menn og vaksne damer som sitt aleine på kafé midt på dagen og drikk halvliterar (dårleg)

kattungar som nettopp har opna auga og held på å lære seg å gå (fint)

utsikta frå sacre cæur i paris, særleg om det er litt sånn smog i lufta slik at det blir litt tåkata og så kan sola skinne ned på byen, men og om det er skikkelig fint vêr, det er fint da også (og kyrkja frå innsida, ein kan bli religiøs av mindre (eg blei ikkje det då, men det er verdt å nemne)) (bra)

når barn må skiljast frå foreldra sine av ein eller annan grunn, særleg på film eller på tv, då skal det ikkje mykje til før eg tar til tårane, og eg grin alltid når eg drar frå foreldra mine eller dei drar frå meg og eg skal liksom vere vaksen (litt trist)

lost in translation, særleg den siste scena når han kviskrar i øyret hennar og dei kyssar, men også fleire scenar mot slutten, som den der dei ligg på senga og snakkar om livet og om alt kjem til å gå bra til slutt og ho snakkar om at ho ikkje kan noko og at alt berre blir sånn passe bra, fy fasan, då kjem tårane (trist men litt fint òg)

tanken på at det er krig og at eg ikkje kan gjere noko med det (dårleg)

folk som døyr og så er det ingen som veit om det eller bryr seg eller kjem i gravlegginga (skikkelig trist)

at oslo ikkje er paris på hausten (ganske triste greier)

at det finst ein som syns at eg er pen (skikkelig bra)

når det er skikkelig skikkelig skikkelig fin himmel (bra)

å tenke på faren for å bli heilt blakk på ekte (veldig dårleg)

når det er så trangt på metroen i paris at nokon tar meg på rompa (sint og dårleg)

gamle damer som har pynta seg med alpeluer og ørepynt (då blir eg berre rørt)

tanken på at han som seier "vi er venner på level 1000" og elskar at eg les høgt for han, sitt og glisar spent for seg sjølv medan han ventar på at eg skal lage stemmen til dei ulike karakterane, ein dag skal bli borte frå kvardagen min (sjukt trist)

når eg har gjort sånn at ein person ikkje er sint, men skuffa (berre dårleg)

når nokon ser på meg med tårar i auga (smittande)

å tenke på at eg har kjempefine venar og venninner og familie og ein som eg potensielt kan halde i handa (det finaste)

og akkurat no, den her songen, han er så fin, akkurat som ein song skal vere, eg vil synge, eg vil danse, eg vil at den skal vere min, at den skal handle om oss, at eg kan stoppe verda med den her songen (veldig fint)

kva får deg til å ville begynne å grine?

YES!

den her hausten har vore heilt utruleg, kva musikk angår. det finst nye plater av belle&sebastian, antony & the johnsons, håkan hellström, röyksopp, og berre desse er utrulege nok i seg sjølv. men så kjem smellet: sufjan stevens har heller ikkje kvilt på sine laurbær, for han har også kommet med ny plate! det skal nestan ikkje vere mogleg, men det er det altså. i fjor desember var det kun illinoise eg høyrte på, og sjølv om the age of adz, som nyplata heiter, ikkje er i same gate, men er meir bråkate og fylt med diverse pling-plong-lydar, så er det her førstesporet eit av dei finaste førstespora eg har høyrt på lang, lang tid. eg ser fram til å gå heim frå skulen i kveldsmørket og høyre "futile devices" på repeat, på repeat, på repeat. så sjukt fin. god mandag!

søndag i oktober.

heile den her byen er fylt av folk. oslo er ikkje eit unntak. heile verda vi har omkring oss er fylt av folk. overalt kor eg går finn eg folk, folk eg kjenner, folk eg ikkje kjenner, folk som kjenner meg, folk som ikkje kjenner meg, vi går på kvarandre, nokon gongar seier vi hei, andre gongar går dei rett forbi meg sjølv om vi kjenner kvarandre også får eg klump i magen og tenker at alle kjenner apa, men apa kjenner ingen.

det finst dagar kor eg ikkje høyrer mi eiga stemme, dagar kor det berre er meg og rommet mitt og ein tv som står på og musikk som kjem ut frå dataen, det finst dagar i desember kor alt eg seier til nokon er "nei takk, ikkje pose" til kassadamer eg ikkje kjenner og aldri kjem til å kjenne, det finst dagar kor eg må tenke meg hardt om for å finne ut om eg har hørt stemma mi og så kjem eg på at nokon har ringt meg for å høyre om vi skal finne på noko, men eg har sagt nei takk, blir heime, heime med alt det stille.

og andre gongar vil eg alt anna enn å vere stille, eg vil snakke med alle venane mine, helst på ein gong, eg vil snakke med dei om kjærleik, om middag, om musikk, om skulen, om å ville bort, om trening, om maraton, om haruki murakami, om kva som er best av sjokolade og vanilje, nokon gongar er eg ustoppeleg, eg kunne ikkje ha slått på "mute"-knappen for det finst ingen. nokre netter kan eg ikkje halde kjeft, og andre netter vil eg berre at du skal ringe så eg kan høyre stemma di, og så vil eg at du skal høyre mi.

på trikken tenker eg på korleis det alltid kan finnast folk overalt. i alle romma, i alle husa, i gatene, på kafeane, det er alltid nokon som er heime hos nokon andre. det finst alltid folk ein stad. heile byen er full av folk, det er alltid ein som skal på fest, ein som skal heim, folk som sitt på do, folk som handlar grønn karri-suppe på sagene torg, alle er på veg ein stad, og om dei ikkje er det, er det fordi dei har kommet fram. byen er eit apparat, menneska er mekanismane som gjer at byen går rundt, at batteriet aldri går ut, det er alltid folk i gatene, når ein er ferdig på jobb, skal ein annan begynne, når ein dør, blir ein annan født.

og sjølv om det overalt finst folk, folk som går opp og ned trapper, ut og inn dører, fram og tilbake i gatene, kan eg av og til kan setje alt på pause og berre vere meg heilt aleine utan nokon andre, sjølv om eg veit at den største grunnen til det, er at eg ventar på han som snart kjem, og da speler det ingen rolle kva som skjer i husa, i romma, på kafeane, i gatene, i byen. og det er heilt fint. eg kan vente, eg.

ti ting om sigrid agnethe

hallo hallo,

i dag tenkte eg at eg skulle fortelje ti ting om meg sjølv, berre fordi.

1. favorittfargen min er rosa. det er litt barnslig, men ganske fint òg, dei små jentene på jobben min trur aldri på meg når eg seier det, sidan eg liksom er vaksen, så kan eg ikkje ha rosa som favorittfarge, men det er det altså.

2. to av dei beste og tryggaste venane mine, er hapsefar og mopsemor, eller christian og inga som dei eigentleg heitar. dei er så fine og gode, og heldigvis ville dei vere min ven akkurat då eg ville vere venn med dei, og saman kan vi ete ostepop og drikke kaffe og flire, det er kjekt.

3. her er mor mi. eg har "mamma" og "pappa" tatovert i hjarte, og det er fordi dei er så bra og fordi eg er veldig veldig veldig glad i dei begge to. dette bildet valgte eg fordi eg syntes kjøkkenet var så fint.

4. då eg budde i paris, blei eg ikkje kjent med særlig mange franske, men eg blei kjent med desse norske jentene, og det kunne ikkje ha vore betre. eg saknar å dra i parken og berre la tida fly.

5. paris er den finaste byen eg veit. kan bli sprø av å sakne den utsikta her og berre kjensla av at heile byen er så sjukt vakker, at det er noko rundt kvart hjørne, oslo er ikkje heilt det same.

6. men sjølv om paris er den finaste byen i verda, er akkurat den her plassen den aller finaste eg veit om, uansett. om eg nokon gong skal gifte meg, skal det vere her. må berre overtale han eg er forelska i.

7. eg slår meg alltid på knærne, og dei er alltid blå eller lilla eller brune fordi eg slår meg heile tida. eg skjønner ikkje heilt korleis eg klarer det, men det gjer eg altså.

8. inni den crêpen er det smelta ost og skinke. smelta ost er cirka det beste eg veit, saman med popkorn, pizza og salt torsk.

9. på cirka 80 prosent av alle bilde av meg av nyare dato ser eg ned. litt fordi eg trur er litt cross-eyed, men også fordi eg synes det blir finast då. (det her er det mariell som har tatt.)

10. når eg blir forelska, tar eg bilde som det her og sender det som mms-melding til den heldige utvalgte. det er fint.

og no er det din tur. fortel meg noko om deg sjølv! eg er så nysgjerrig!

bloglovin

om du liker bloggen min, kan eg anbefale å:

Follow my blog with bloglovin