we need to talk about...

eg kan ikkje med ord få til å seie kor lei eg er av å opne internett og gå inn på ei kva som helst stor norsk nettavis og lese om korleis eg kan få draumekroppen, korleis eg kan gå ned ti kilo på ti dagar, korleis vinne bikinikroppen, korleis bli deilig, korleis få menn til å få stå berre ved å sjå på dei lekre beina mine, korleis alltid vere ein sekser på terningen for alle som ser meg, korleis sjå i kamera på den aller mest sexy måten, korleis alltid vere deilig deilig deilig.

så fåkkings lei av krigstypane om kor frigjerande det er å bli fotografert i undertøyet, kor godt det er å vite at folk verkeleg ser deg når du stirrar inn i kameraet med sugemunn, korleis alt heile fåkkings tida skal handle om å vere deilig og om du ikkje er det, kan du berre ha det så godt.

eg vil berre spy av det er dette vi gir kvarandre, at det er det her vi blir fôra med, mata med, på same måte som gåsa blir tvangsfeita for å lage den beste gåselevra, dei heller fett ned halsen på ho, slik får vi pressa kravet om å vere den deiligaste versjonen av oss sjølv langt inn i ryggmargen. dette er det vi har igjen frå vår tidsalder, frå vår tid, den digitale tidsalder, be deilig or die.

eg har aldri tenkt på meg sjølv som deilig, og eg har aldri hatt ein trang til å føle meg deilig. det hendar, i svært intime situasjonar på tomannshånd, at eg føler meg sexy, men det er ikkje noko eg føler meg forplikta til å vere i kvardagen. det er mykje viktigare for meg å vere god, uansett vekt, proposjon og utsjånad, å føle meg komfortabel i min eigen kropp, og at den komforten kjem fordi eg sjølv føler meg vel, ikkje fordi nokon journalistar som ikkje får skrive om situasjonen i libya fortel meg at eg får lov til å føle meg bra. først da kan eg føle meg vakker og god. og det skal vare livet ut.