sigrid agnethe

(liste lånt av mariell)

eg er 22, men av og til kjenst det som eg er 16, og andre gongar som femogtredve. også er eg saman med ein same som eg skal bli sambuar med, her er det mykje bra grunnlag for ordspel.

eg likar folk som kan flire av seg sjølv, stekt torsk og kokt torsk, dagar du ikkje treng å våkne av vekkerklokka, bbc-programmet QI, songar som får deg til å føle at livet er ein lang musikkvideo.

eg et helst ein skikkelig god og stor frokost, med varmt brød og avokado og smør og ost og appelsinjus og egg og syltetøy og kråssang, men det skjer omlag ein gong i året. ellers et eg veldig mykje knekkebrød, noko som driv kjærasten til vanvidd fordi det knasar sånn.

eg seier ja til å ha taco eller stekt fisk til middag, å drikke vin med venar og å ta ein middagskvil. og alle mulege venstreorienterte greier og miljøvern og fred på jord og sånt.

eg seier nei til pose på butikken. ta med bærenett!

eg er flink til å bli venar med gutar i alderen 4-8, å lese "verdens største fersken" høgt, å lage guacamole, å vise kjærasten kor glad eg er i han, å bruke utallige timar framfor tven utan å eigentleg bry meg om kva som er på tv.

eg irriterar meg over menn som seier at menn som tar pappaperm er tette i pappen, kor vanskeleg det er å brette melkekartongar, spinninginstruktøren frå i går, knekkebrød som knekker i det eg begynner å smøre smør på. i natt irriterte eg meg særleg over den vesle gjengen polske arbeidarar som haldt på å arbeide med arbeidslampe retta rett inn på soverommet medan dei saga og hamra og styrte, klokka ett om natta.

eg les morgenbladet på do, alle kjendisnyhetene eg kjem over, litt pensumlitteratur, og for tida les eg også tomas espedal, fordi eg er ei kulturkjerring.

eg er finast når eg smiler. ellers så har eg det stort sett slik at dei dagane eg synst at eg er heilt vilt fin, da ser eg meg sjølv i speilet på do eller på skolen eller på jobb og lurer på korfor i guds namn eg gikk ut døra.

eg ler av folk som seier "h2o" når dei snakkar om vatn, "stopp pressen!", "spør du mæ, så spør æ dæ" og generelt ting som er artig der og da. den artigaste historia eg veit, handlar om ei som møtte ein fyr ho trudde ho kjente på arlanda flyplass og snakka lenge med han, og så viste det seg å vere thomas alsgaard. ler kvar gong eg tenker på den historia.

eg er ein typisk kjærestejente som gløymar venane sine når ho får kjæraste (trur eg). synd, men sant.

eg har aldri spilt bowling. utruleg nok får dette folk til å sperre opp auga og seie "har du aldri spelt BOWLING?!" når eg seier det.

eg er glad for å ha flytta til tromsø, sjølv om eg saknar dei gode venane mine i oslo, så kjenst det rett og trygt og bra. eg har det godt.

eg trivst ikkje når eg blir ufrivillig vitne til ein krangel eg helst ikkje vil ta standpunkt i og må sitte og høyre på krangelen og føle meg i vegen. eller når eg er saman med ein gjeng som er så interne at eg føler meg heilt på utsida, som ei pittelita jente som prøver å nå opp til dørtaket, men ikkje klarar.

eg er dårlig til alle mulige praktiske greier. no har sigbjørn vore borte nokre dagar, ei lysepære i gangen har gått, eg anar ikkje korleis ein byttar den type pære, så i gangen er det mørkt. eg har svært dårlig praktisk og logisk sans. skremmande dårlig.

eg er redd for ugler, dyra i jungelen, valdtektsmenn, at dei eg er glad i skal bli sjuke, også er eg redd for kva enkeltmenneske kan få seg til å gjere med for mykje fritid og for mykje tid til å gjere kva dei vil.

eg elskar familien min, kjærasten, dei små glimta i livet der eg kjenner at det er så sjukt godt å leve og at eg ikkje kunne ha vore eit anna sted enn akkurat der eg er akkurat da. eit eksempel frå da eg budde i paris: barbra og eg skulle inn på eit bibliotek der ein måtte stå i kø for å komme inn, nokon måtte gå for at du skulle komme inn, det var steiksol og seint i mars og våren hadde begynt å komme, vi tenkte fuck it, vi gjorde noko vi hadde tenkt lenge på å gjere, vi leide syklar, og sykla rundt i paris, langs boulevardane og avenuane og rueane, frå panthéon til eiffeltårnet, og eit sted langs seinen i marssol kjente eg at eg var lykkeleg, at eg var ung, fin, fri og i paris, meg på mitt mest uknuselege, på mitt sterkaste og mest sårbare på ein og same tid, og akkurat det minnet håpar eg at eg aldri aldri aldri skal gløyme.

eg set pris på høflege kundar.

eg trur på kjærleiken og å gjere det beste ut av det. og å gi kompliment til framande og meine det. det har eg trua på. det hjelper.