identitetskrise

det var så mykje lettare å skrive her inne før, sjølv om eg ikkje berre skreiv om lette ting. noko skjedde da eg flytta frå oslo og til tromsø, der kjærleiken var, der hjartet mitt måtte vere. det var meir lengsel, eg var oftare aleine, gjekk ofte rundt og venta på å få besøk, gjekk på do i alle pausane på universitetet for å ikkje vere aleine blant folk som var saman med andre. eg hadde ein jobb eg var glad i, der eg fekk lese bøker høgt for ein gut med kvitt hår, eg hadde inga&christian, eg hadde venar eg dansa med, venar eg drakk te hos, men han hjartet banka for var i ein heilt annan by.
så flytta eg.
og så endra ting seg. bloggen endra seg fordi livet endra seg. eg kom heim på ein heilt ny måte, heim til nord-norge der folk klisjéfylt nok snakkar rett frå levra, framande folk tipsar kvarandre om kva for brød som er best når dei treffast i brøddisken, kundar seier til meg at eg har fin stil, folk ser kvarandre i auga. og eg, eg har ein å halde i handa, som eg lever med og elskar og vil ta vare på. plutseleg har eg ikkje behovet eller behaget for å skrive om mine eigne kjensle her inne, ikkje på same måte som før.
så no veit eg ikkje kva den her bloggen skal vere. trur den har ei identitetskrise.

om å vere eit vanedyr

eg har lese fleire plassar at om ein spis ein ting ti gongar, så kjem ein til å ta til å like den tingen. eg har også lese at det tar tre ukar å innføre ein vane. sjølv synst eg det er noko vakkert med vanar og noko deilig med rutiner. eg synst det er godt å ha ferie, men ofte kan eg bli rett og slett lei meg når eg har tomme dagar utan planar. det passar meg godt å ha ein slags oversikt over kva eg skal gjere og kva tid eg skal gjere det, med eit visst slingringsmonn. å bu saman med eit anna menneske gjer at dei vanane eg hadde da eg budde aleine, blir erstatta av nye vanar. det er trygt og godt å vere ein del av ein organisme beståande av to personar. det er heimleg og bra.

til helga drar eg på datainnsamling til masteroppgåva mi og blir borte i ein heil måned, og det har eg gleda meg til lenge. eg har tenkt på oslosommar og bare bein i graset på st.hanshaugen, på interessante intervju og på å møte alle venar eg ikkje har fått tid til å sjå eller henge med sidan eg flytta. men dei siste dagane har det kome ei ny kjensle inn i det heile. eg gruar meg til å vere borte frå sigbjørn. frå å vere borte frå vanane våre. frå å berre vere meg og meg aleine i ein heil månad. det er kanskje ikkje nødvendig å seie at eg har separasjonsangst frå ei anna verd. pustar med magen for å få det til.

Om ekte mannfolk og avisa Nordlys

Screenshot frå nordlys.no

Gjennom venar fikk eg tips om denne saka i går kveld. Glamourmodellen og sexspaltisten Camilla Fors har tatt på seg det selsomme oppdraget å lede eit slags menneskeleg oppussingsprosjekt i ein web-tvserie med namnet "Heteropatruljen", som openbart speler på det tidlegare prosjektet "Homsepatruljen". Målet med serien er å finne ekte mannfolk, og som ein kan lese i sitatet over, er ekte mannfolk menn som drikk øl og ser på fotball saman med kompisane sine. Eg fikk såklart hjartet i halsen da eg las det, i og med at han eg sjølv skal gifte meg, er avhaldsmann. Det må jo vere det første teiknet på at han ikkje er eit ekte mannfolk.

Men altså, spøk til side. Eller, ein skulle jo nesten tru det heile var ein spøk. Og ein skikkeleg dårleg ein, ein ekstra billig. Å sende ein glamourmodell rundt i Tromsø sine gater for å finne menn som treng ei skikkeleg oppstramming, eit skikkeleg ballespark for å forlate sine mjuke sider og bli ekte mannfolk. Drit i feminismen, gutar, de har blitt hjernevaska! Gløm mjuke verdiar, gløm å ta oppvasken etter middagen dama di laga, dra heller på fotballkamp med gutta, og hugs å ha skikkeleg brei beinstilling medan du gjer det, så ingen skal tvile på at du er ein ekte mann. La det aldri vere nokon tvil!


Okei, eg prøvar meg på nytt: Spøk til side. Kva er det som er galt med det her? (Sjølv spør eg meg vel eigentleg "kva er det som er rett med det her?", men det er vel kanskje to sider av same sak.) Er det ikkje berre eit uskuldeg og artig påfunn med glimt i auget? Nei. Det synst eg ikkje. La oss ta det første først: Kjerna i det heile er tanken om "ekte mannfolk". Desse "ekte mannfolka" har interesser, interesser som skiljer seg sterkt frå kvinnfolk sine interesser. Ekte mannfolk skal ikkje drikke vin, dei skal drikke øl. Ekte mannfolk skal sjå på fotball med kompisar, ikkje sitte heime og halde kjærasten i handa. Ein ekte mann har ein kjønnsrolle å forholde seg til, og det er det lite rom for variasjon. Det heile dette påfunnet seier er "SLIK ER EIN MANN".

Spørsmålet mitt er: Korfor? Korfor treng vi å stadig finne på nye måtar å manifestere kjønnsrollar på? Korfor er ein mann mindre mann om han er feminist? Korfor er det ein svakheit? Og korfor tenke ut ifrå ein evig stigmatiserande modell som setjer opp meir eller mindre unaturlege skiljer mellom kvinner og menn? Eg blir, unnskyld uttrykket, jævlig sliten og lei av at dette faktisk er gyldege spørsmål i 2013. Eg trudde faktisk vi hadde kome lengre. Kanskje eg lever i eit politisk korrekt boble kor å vere mann og feminist gir stjerne i boka. Det er jo for øvrig heilt sjukt, at eg må føle eit behov for å belønne menn som er feministar, akkurat som at det skulle vere eit paradoks, at feminisme skulle vere forbehaldt kvinner. Å jobbe for like rettar for kvinner og menn og ein tankegang om at kvinner og menn er like mykje verdt, skulle i seg sjølv vere heilt naturleg og gjelde for alle.

Slik er det openbart ikkje. I Nordlys sin serie med akk så mykje glimt i auget seier dei rett ut at det er for mykje feminisme blant menn. Det må vi få ei ordning på. Heldigvis står Camilla Fors beredt til å hjelpe dei stakkars menna ut av uføret. Det er det Nordlys kommuniserer ut med det her prosjektet. Dei er med på å oppretthalde skiljer som ikkje nødvendigvis treng å finnast, og ikkje minst kjempar dei for å behalde stereotype kjønnsrollar og kjønnsideal. Det er verkeleg synd at dei synst at det er verdt å bruke kapasitet og pengar på eit slikt prosjekt, og på å framme eit slikt verdisyn. Eg trudde verkeleg vi var kome lengre. Eg tok feil.

om av og til å vere redd, men så skjønne at det går bra likavel

for halvanna månad sidan sto eg plutseleg midt i urskogen i eit vulkanområde i mellom-amerika med hjartet langt oppi halsen og ekstra spissa øyrer for å høyre etter farlege lydar. eg er nemleg ganske redd for alle mulege dyr eller udyr (ugler, aper og froskar er berre eit lite utval) og på vegen opp mot urskogen hadde vi gleden av å høyre nokre ekstremt høge bjeffelydar, som guiden vår kunne fortelje var verdas nest høgaste lyd laga av dyr, nemleg brølaper. og ikkje sånne brølaper som du sikkert gikk på vidaregåande med som no jobbar som dørvakt, men ekte brølaper. eg lo nervøst og klemte handa til sigbjørn. saman med to andre nordmenn hadde vi kjøpt ein guida tur rundt vulkanområda utanfor granada i nicaragua, og som dessert skulle vi kjøre taubane.

altså. eg er sjukt nervøs og redd for alt som er utanfor mi eiga komfortsone. eg er utruleg lite glad i å utfordre alt eg kjenner, dessutan er eg redd for ting som går fort, for å falle ned, for at ei ape skal bite meg og gje meg ein sjukdom som ikkje finst enno, ja, det meste eigentleg. eg følte at denne turen var noko eg dro på med livet som innsats.

som de sikkert skjønnar, kom eg frå det med livet i god stand. eg falt ikkje ned og eg blei ikkje bitt av ei ape, men eg fikk gå rundt i skogen og tenke at dette kjem eg aldri til å oppleve igjen. av og til er den tanken den aller beste suverniren.

jag är platsen dom aldrig upptäckte/jag är en storm från ingenstans

når du tenker tilbake på alle desse dagane, alle vekene, alle helgene, alle månadane, alle åra, kva skal du hugse? hugs alle dei bra festane, hugs korleis du lyste i mørket om natta, hugs korleis du alltid kyssa med innleving, sjølv når guten ikkje kunne kysse. hugs dei gongane du klarte å lage noko godt for første gong, ikkje at du sto og gråt av sinne for ein svidd omelett. hugs at du av og til måtte ligge på framande badegolv og spy, eller latteren til bestevenninna di da du fortalte ho kva som hadde skjedd i helga, tenk på kor jævlig satans ondt det var da han dumpa deg til fordel for ei blond jente og du måtte sjå han kvar dag på skolen, tenk at du blei hardare og betre av det, for det blei du, og så, til sist kan du tenke på at du sikkert har brukt fleire timar samanlagt av livet ditt på å le skikkeleg skikkeleg høgt, og så kan du sette på den nye singelen til håkan hellström og vite til at det kjem til å bli stadig fleire timar. det kjem alltid fleire timar.

ja!

no er det år og dag sidan sist eg blogga, men no har eg mykje nytt å fortelje, så no kjem eg tilbake. hurra for det! og hurra for dagens outfit, som de ser på bildet over. som de ser, har eg fått ring på fingeren! for 11 dagar sidan fridde sigbjørn og eg sa ja og er så lykkeleg som aldri før og eg er fortsatt heilt i tåka og kjem sikkert til å vere det i minst 11 dagar til. så veit de!

eit kort innlegg om feminismen

(foto: heidi)

i mi draumeverd, står eg opp til eit internett som ikkje fortel meg korleis eg skal kle meg, korleis eg skal te meg, korleis eg skal sminke meg riktig, korleis eg skal kjenne mine eigne former, korleis eg kan bli deiligare og få fleire til å like meg utifrå korleis eg ser ut, eller korleis kroppen min framstår. 

i mi draumeverd sluttar jenter å spare konfirmasjonspengane sine til silikonpuppar, i mi draumeverd tenker jenter at dei er bra nok som dei er, i mi draumeverd tenker ikkje jenter på hårfjerning som noko dei må gjennom foran kvar fest for ellers vil legghåret visast gjennom strømpebuksa.

i mi draumeverd hadde vi ikkje trengt ein kvinnedag og vi hadde ikkje trengt alle diskusjonane på nett eller i radio eller i avisane om vi verkeleg treng ein kvinnedag og om feminismen ikkje eigentleg har utspilt si rolle, for likestilling og likeverd ville vore så innarbeida og naturleg for oss at vi ikkje hadde følt behov for å markere det, kvar dag ville ha vore kvinnedag, kvar dag ville ha vore mannedag, kvar dag ville det ha vore likestilling, kvar dag ville ha vore fin for alle fordi feminismens kampar ville ha nådd fram, kvinner i india ville ikkje bli voldtatt til døde for å vere ute seint på kvelden og menn og kvinner ville ha tent like mykje for det same arbeidet.

i mi draumeverd sluttar vi å snakke om feministar som "dei med hår under armane som ikkje brukar bh", vi sluttar å seie "eg er feminist, men eg har ikkje hår under armane altså!", vi sluttar å forsøke å distansere oss frå desse som om dei skulle vere pesten, vi sluttar å unnskylde oss sjølv, som om det å ha hår under armane skulle vere noko farleg, som om hår eller ikkje hår er nokon andre enn vår eigen sak, i mi draumeverd skjønner vi og andre og heile verda at det ikkje er kroppshår, klesstil, seksualitet eller framtoning som betyr mest, men verdisynet vårt og korleis vi vel å gjere det til det viktigaste vi har.

i mi draumeverd hadde alle skjønt kor viktig det er at vi aldri gir opp, kor viktig det er å ikkje ta ting for gitt, kor farleg det er å seie seg nøgd når kampen ikkje er over; han har såvidt starta.