sommarferie

våknar av lyden av snø som fell ned frå taket og lagar eit umiskjenneleg bang! utanfor soveromsvinduet. det er den første ordentlege dagen i sommarferien min og eg vaknar av snø som fell. ein kan seie mykje om global oppvarming, men at vi i nord-norge haustar fruktar av den, er ei løgn.

eg skal med andre ord ikkje bruke sommarferien til å ligge i parken og sole meg og ete jordbær, for det går faktisk ikkje an med mindre ein vil ha urinveisinfeksjon. ikkje no. men det som går an, er å lese korrektur, lese ragnar hovland-bøker, jobbe med musikken, forsøke å skrive ei bok, rocke rockering.

eg kjem sterkare tilbake.

måsen og eg, del ein.

i kveld har måsen og eg sett på semifinalen i eurovision song contest. vi heia sjølvsagt på norge, og litt på sverige, også likte måsen slovakia fordi vokalisten var vegetarianer. det syntes måsen var veldig sympatisk. ellers har eg spist saltstenger, men det fikk ikkje måsen, for da får han ondt i magen og må fise heile tida. og måsefis, det gidd eg berre ikkje. det var alt vi hadde å seie for i dag, over og ut.

eksamensangst.

sjølv om det ikkje virkar sånn akkurat no eller akkurat i dag, så finst det eit liv etter eksamen. eg er stort sett sånn som disponerer den veka eg har fått til rådigheit på ein ganske avslappande måte, som vil seie at eg slipp å sitje foran dataen og skrive kvar dag. nokre dagar må hjernen ha pause til å tenke nye tankar. i dag har det vore skrivedag og i starten av side sju blir dagens punktum sat. og så går resten av dagen og eg klarar ikkje slutte å tenke på alt eg ikkje har skrive, alt eg ikkje har fått med, alt eg ikkje forstår, heile tida tanken på at eg ikkje svarar på oppgåva, og at det er heilt idiotisk at eg har søkt master til hausten. pinar meg sjølv innvendig, sjølv om det så langt i løypa ikkje har vore grunn til å gjere det. men eg seier det, ein gong for alle: eksamen er noko dritt.

heldigvis finst det eit liv etter eksamen, frå fredag er det sommarferie. det hjelper å tenke på at det kjem ein tre månadar lang ferie med tomrom til å lese kva som helst kva tid som helst, til å sove så lenge eg vil, leggje meg så seint eg vil, trene kva tid eg vil, sykle kva tid eg vil. det kjem ei tid da denne veka med smerte berre vil fortone seg som ein bokstav på eit papir gjøymt bort i eit brannsikker arkiv, ei veke, 168 timar med vekslande tru på meg sjølv, som til slutt berre er litt blekk på eit papir nokon har skrive ut, slik dei skriv ut tusen liknande papir i året. ein dag betyr dette ingenting meir. gledar meg til den dagen.

vi kaukar gjennom natta

i går var eg på etnodisko, i kofte og grønne paljettconverse. sidan da har eg hatt den her songen på hjernen, og no overførar eg den vidare til deg som les dette. den får meg til å ville kle meg som pocahontas og springe i skogen med alle skogens dyr (sjølv om eg stort sett er redd for dei fleste) og skrike vårropet ut frå ein bergskrent så bølgane i elva ikkje lengre er heilt sikre på at det er elva som skapte dei, kanskje var det hylet, kanskje var det eg.

snart den store dagen!

og der! har eg pakka baggen, og oppi baggen ligg alt dette her stæsjet! i dag drar eg nemlig heim til harstad for å feire 17.mai med familien min og veronica. sola skinn, eg har strømpebukser utan hol i og kosar meg med ein kokosjogurt. livet leker.

(og her kan de lese festivalbloggen der eg gjestebloggar i dag!)

beatles: 1.

det er nyttårsaften og eg er ni år, det har akkurat blitt eit nytt år og eg er stor nok til å fortsatt få lov til å vere våken etter rakettane er skutt opp, men eg blir trøtt fort og foreldra mine venter sikkert berre på at eg skal sovne i sofaen hos venane deira slik at dei kan prate ekte voksenprat utan at ungane høyrar det,
men før eg rekk å sovne, skal faren i huset sette på noko musikk. eg harkar fram noko rusk i halsen og seier "kan du ikkje sette på...beatles?" beatles, som eg berre har høyrt om, men aldri høyrt, og han har to dobbelalbum, eit raudt og eit blått, han sett på det raude og ut strømmar love me do, dei enklaste engelske orda eg har lært meg kjem ut frå høgtalarane, "love love me do/you know i love you/i'll always be true/so please, love me do",
og der og da veit eg det,
ni år og nyttårsaften og øyra mine høyrer noko for første gong hjernen aldri skal gløyme,
mor mi og far min og bror min og eg tar sparken heimover, gjennom nordnorsk nyttårsnatt,
vi er fire i familien, akkurat som i the beatles,
john, paul, george og ringo,
og mens eg sitt på sparken i bakkane ned til heimen min tenker eg:
"æ skal bynne å høre på beatles."

det blei lys.

H E I !

hola, folkens! i dag da eg logga inn her, fikk eg ei gledeleg overrasking, kva statistikk gjeld. denne statistikken skiljer seg frå den type statistikk eg las i fjor i metodefaget, for det var mest berre kjip lesing, men det her, det var bra. det kjem nye lesarar hit og det er eg skikkeleg glad for! det er like godt i magen som ein kurv med jordbær. og ein av dei artigaste tinga med å få nye lesarar, er å seie hei! til dei og så seier dei hallo! tilbake. så HEI! velkomen hit. kan ikkje du som les det her seie hei og så seie eit par ting om deg sjølv? det hadde eg blitt så glad for! eg kan starte, så blir det ikkje så flaut.

hei!

eg heiter sigrid agnethe og da dei spurte meg i barnehagen om eg kunne skrive kva for mat eg likte best, skreiv eg "saltfisk med potet gullerot å beiken". det er det fortsatt. eg elskar havet, the smiths, miljøvern, stilongs og sigbjørn. eg likar ikkje folk som tar opp bussete med veska si, å høre på andre folk sine kranglar, sushi, matematikk og å henge opp klede frå vaskemaskinen.

din tur!