kjærleik på ein mandag

ein av dei absolutt finaste kjærleikssongane eg veit, enkel og rein som når du kjem ut av dusjen etter å ha såpa deg inn med favorittsåpa di og så drikk eit glass melk, fortsatt naken.

kva er dei finaste kjærleikssongane du veit?

cette fois

no eg er tilbake etter nokre dagar i paris, byen eg elskar, og den her gongen var byen sånn her:

utsikta frå rommet. vakna opp første dagen og trudde at det var heilt totalt tåka utanfor, men så var det berre veggen.

eg sjølv i svart-kvitt.

vi gikk på ein kafé som er kjent frå ein fransk film. der var det veldig fint og det var veldig fint lys.

der spiste eg ein créme brulée seint seint seint på kvelden.

og så blei den borte fortare enn eg kunne sei "gööött!"

eg kjøpte ein baguett og fins i svart-kvitt. det beste med ferie, er å la havregrauten ligge igjen heime.

laurdag gikk vi på restaurant i rue saint-jaques, i mitt gamle strøk, og der spiste vi meksikansk mat, og det var sjukt godt og heilt rett å gjere på ein laurdag.

inga på champs-élysées.

også eg på champs-élysées.

dei beste makronane, etter mi meining, har lakris-smak og kjem frå ladurée. gött.(sjukt klisjé, eg veit, men fy fasan, gött.)

og så tok vi turen innom eit kjent og kjært motehus for å bruke nokre euros og få ein skikkelig fin pose som no står til pynt i heimen.

utsikt over seinen, her kan ein sjå notre dame og ein veldig fin himmel.

utsikta frå brua over frå île saint-louis og til notre dame. her kan ein sjå pantheon og tour montparnasse.

og så det mest imponerande bygget eg veit om, sånn cirka. vi kjem til å sjå kvarandre igjen.

à bientôt.

voi voi!

på laurdag kjem kjærasten min og blir i to veker og det føles heilt som den her songen.

à demain

(bildet har eg lånt frå heidi)

i morgon klokka halv seks tar inga og eg flyet frå gardermoen til orly. det er eitt år sidan eg tok den same turen, berre at då skulle eg vere i eit halvt år, no skal eg berre vere nokre dagar. eg kan nesten ikkje begynne å fortelle kor mykje eg gledar meg, for det er mykje, det kriblar i magen så mykje at eg nesten vil kaste opp, eg er så spent. å gå opp og ned gatane og boulevardane. lukta inne på free'p'star. lakrismakronar. utsikta frå montmartre. varme crêpes med nutella og banan. å sitte på kafé med inga i fleire timar. å høyre fransk igjen. å sjå mariell igjen. å vere tilbake i leilegheita til maryse med alle dei rare tinga stappa inn i skap. å spise frokost på kafé. eiffeltårnet. å handle på sephora og gilbert jaune. alle desse tinga.

kva ville de ha gjort om de var i paris nokre dagar?

kropp og historie

Det finst ei historie om alle menneske. Nokre av desse historiene blir fortalt, nokre blir skreve ned, nokre hugsar ein berre delar av, som bitar av ein vits ein høyrte ein gong på tekstil-forming i femte klasse, hugsar at ein lo, men hugsar ikkje heilt korfor, hugsar poenget, men ikkje kva som leda opp til det, hugsar ikkje korfor du gikk heim den dagen med ei kjensle av lykke heilt nederst i magen, det einaste du hugsar nokre år seinare er at det handla om Skippy the Bush Kangaroo, men du veit at det finst ei historie. Alle menneske har ei historie. Det har dei, og dei har ein kropp. Det er omlag dei to einaste tinga ein kan seie om alle menneske, uansett, dei har ein historie og dei har ein kropp. Eg kjenner historiene til venane mine på same måte som eg kan skilje ein kropp frå ein annan, ein gange frå ein anna, håret til den eine bestevenninna mi frå den andre sitt. Det finst gutar, sjølvsagt finst det gutar, ofte kjenner eg kroppane betre enn historiene, ofte har eg tilpassa historiene sjølv, som då eg var liten og dreiv med painting by numbers, fylte inn farger der det passa. Det har vore kjærastar, der små arr og feil har blitt historier dei har fortalt, om å vakne midt på natta og vere så sjuk at du trur du skal døy, om å falle i fjæra med handa mot ein stein, historier om lange laurdagar som blir til tidlege søndagar, om vanlege kvardagar som plutseleg blir uvanlege fordi minsten fell ned 23 trappetrinn. Også er det mor mi, mor mi som er kortare enn meg, berre nokre centimeter, akkurat så høg at kvar gong vi seier «hadet» til kvarandre på ei stund, kan ho legge hovudet inntil skuldra mi slik at nesa akkurat får plass der som halsen skrår ut til å bli den høgre skuldra mi, alltid den høgre. Så kjem far min, far min som har gitt meg hendene sine, det står det i «Boka om barnet», «hun har lange, store hender, som pappa», og føflekk på same plass, på overleppa, inne på det raude, på eksakt same plass, om far min og eg skulle hamne i ein bilulykke, kunne ein ha identifisert oss som far og dotter ved den føflekken. Historia om mor min og far min er ganske enkel, eller ho er sjølvsagt komplisert, men det er ikkje det eg vil seie, ikkje no, no vil eg seie at ho er enkel, og ho handlar om eit ungt par som blir forelska og ligg saman og så går det nokre månadar og ein mage skal vekse og far min får bart og så kjem eg, stel showet i eit par år før bror min kjem, ei lita jente med krøller og store hender, som far sin. Det finst fleire historier om mor mi og far min, fleire enn eg veit om, men den viktigaste kjenner eg ut og inn: dei to kroppane lagde eit barn, ein ny kropp, ti tær, ein innover-navel, ein pent forma munn, kragebein, hjarte, desse lange hendene til far min, fargene til mor mi, dei klarte det. Og desse tinga tenker eg på, når han har sovna før meg, det ligg ein kropp ved sidan av meg, det ligg ein ved sidan av meg som eg vil lage nye historier med, historier frå verda, frå andre land, frå vårt land, frå heimstaden hans, frå feriestaden til familien min, eg vil lage historier som handlar om oss. Og til slutt, den endelege historia, stoppestaden, ein gang langt der framme vil eg lage ein ny kropp, ei ny historie. Eg sovnar, og når eg vaknar dagen etter, viser han meg korleis ein går fram. Hjartet bankar. Eg veit ikkje om det er mitt eller hans.

om å vere heilt viggo

eg passar alltid på at eg kjem litt tidlig, så eg kan finne meg plass ved vindauget, sitte der aleine og sjå ut av vindauget medan dei andre kjem, ein etter ein, eller gjerne to og to, i samtale, dei ler, ei jente fortel ei historie om noko som skjedde i går til ei anna som går bak og nikkar ivrig, slukar kvart ord som blir sagt, nokre gutar kjem, ein og ein og ein, og dei er kule, med brillar og bok under armen og ordentlige sko og reine skjorter, og eg tenkar at eg ofte skulle ønske at eg var gutt, for om du er gutt og aleine, er du berre kul, mystisk, du er too cool for school, medan eg ikkje føler meg verken kul, mystisk eller too cool for school, faktisk ganske langt derifrå. rommet blir fylt opp, alle finn plassar, ingen tar plassen ved sidan av meg, begynner å lure på om eg har skabb, om eg er pestbærande, om eg luktar tåfis, sitt der ved vindauget og ser på at rommet blir fylt opp. eg føler meg lita og teit og aleine, eg føler meg som ein unge som har fått sitte ved vaksenbordet fordi det ikkje er nokre andre ungar som er invitert, det er som om eg sitt på puter for å bli høgare, for å vise at jo, eg høyrar til her, det er ikkje berre ein feil, eg har ikkje berre havna her ved uhell. eller har eg det? eg sitt ved vindauget, glanar ut, begynner å rote i sekken min, tar opp mat, tar opp vatnflaska mi, tar opp moleskinen min så eg kan ha noko å skrive planar i, ting eg kjem på, om eg ikkje har anna å gjere i pausen. sitt der med den helvetes filofaksen og skriv planar, "hugs å vaske klede!", "hugs å kjøpe p-pillar", "les peer gynt", alle desse tinga som må gjørast, ikkje livsnødvendige kanskje, men det skal gjørast, eg må gjennom, eg sitt der, utan å kjenne nokon og skriv planar i boka for å virke interessant og ikkje berre sitt der som ein einstøing. men det er eg, heilt viggo, sitt der dei to timane, på plassen min, nokre gongar går eg på do i pausen for at tida skal gå fortare, og eg tenkar på kor jævlig dårlig eg er på å vere aleine, eg vil ikkje meir, eg vil ikkje vere der, sitte og vere stille jente når eg veit at eg kan, eg kan, eg er flink, men eg tør ikkje, ikkje når det er berre meg som sitt der. eg bit i innsida av kinna, blunkar hardt for ikkje å begynne å gråte og seier til meg sjølv at sigrid agnethe, du er 21, skjerp deg, du er ikkje 7, det her har du gjort før. det er tre månadar igjen og eg tellar snart dagane. det er snart over. pust med magen.

alle hjartars dag

eg har laga speleliste som de burde høyre på i dag og alle andre dagar de er forelska, kyss mykje, uansett kva dag det er, fortel han eller ho du er glad i på den ekstra fine måten som får det til å krible i magen/i brystet/i underlivet at det er han eller ho du er glad i og vil ha, elsk elsk elsk, for det er så sjukt verdt det, kva dag som helst. kvar dag. det er ei liste full av sukkerspinn i hodet og sommarfuglar i magen og å vere svimmel og glad på samme tid. elsk elsk elsk.

(og eg ser at det er sjukt mange nye her inne i dag: hei! så fint, kom gjerne igjen.)