och fast du gjort allt som man ska, du är artig, du är glad, och du har tränat bort din dumma dialekt

det fantes ei tid kor dagane mine føltes som denne songen. dagane mine på blindern bestod av å klare seg gjennom dagen på ein best muleg måte, sende sms til folk eg kjente som kanskje også sat ein stad og kjeda seg med ein artikkel slik som eg sjølv, og hadde eg seminar, kjente eg få eller ingen av dei andre i klassen og sat på ein stol lengst ved vindauget og speida draumande ut på røykarane som i det minste hadde mulegheita til å gå ut og ta seg ein røyk og stå der og sjå ut som ein hadde noko å gjere, bry seg om sigaretten sin. det seier seg sjølv at du ikkje har det særleg kingkong når du nesten vurderer å ta til å røyke berre for å ha noko å gjere i pausane. det er grensar for kor lang tid det kan ta å fylle vatnflaska si eller kor lenge ein kan sitje på do og vente på at pausen skal vere ferdig. det fantes ei tid kor ingen ville vite kor eg hadde kjøpt blusa mi, kan ein seie.

men no er det ei heilt anna historie. eg kjem på lesesalsplassen min tidleg om morgonen, seier hei til dei andre som er der, enten eg kjenner dei eller ikkje. eg smiler til dei som sit ved borda når eg kokar vatn til morgonteen. dei andre i klassen seier hei! på ein blid måte og meiner det når vi møtes i korridoren eller i timen. vi spis lunsj saman på pauserommet og blir sitjande i ein time etter at vi har spist middag i kantina. vi vil gjere sosiale ting på fritida og blir venar på facebook. eg tar ikkje for hardt i når eg seier at noko av det aller vakraste for meg er fellesskapet og det å føle at ein er velkomen og høyrer til i det. no finst det nokon som vil vite kor eg har kjøpt blusa mi og det er, for å seie det på godt norsk, megasweet. eg er så glad!