tristesse dechifrert

1. og plutseleg hulkar du, utan å kunne setje ord på korfor, du hulkar som ein litan unge som ikkje får is til dessert, prøvar å setje ord på korfor du hulkar, men kroppen vil bare støte ut gråten, tårane, ikkje orda

2. du kjenner tårane fylle heile deg på innsida, på utsida, det kjem ut frå auga og renn inn i øyra, ned i håret, blandar seg med hårstråa, inn i nesa, du kyssar og veit det må smake salt for han

3. han seier det kjem ein ny dag i morgon, ein blank dag og det får deg ikkje i betre humør, tvert om, du hulkar meir, enno ein slik her dag, enda ein slik dag kor du skal sitje aleine og lure på kor du skal starte

4. her er problemet: du veit ikkje. du vil skrive, men får ikkje til. du vil gjere noko viktig, men veit ikkje kva. du vil at nokon skal vite at du finst, men veit ikkje korleis det skal skje

5. og det er meir. det er ingen som kjem til å stoppe deg på gata og vil ha deg med på noko fantastisk, ingen som ringer og seier at du må skrive ei bok, ingen som vil gi deg noko utan at du gir noko først

6. sånn er det å bli vaksen, det er vondt, vondare enn nokon har fortalt deg før, du må jobbe, du må gi, det er ingen som gir deg noko automatisk, du blir ikkje valt inn i styre ved å sitje aleine heime

7. og du tenker at det vondaste som finst, er å tenke at ein ikkje betyr noko, å tenke at ingen ringer på døra di, at du like gjerne kan vere heime som å gå på fest, det gjer ingen forskjell

8. han seier at du må hugse på at det finst i alle fall ein som er avhengig av deg, og du veit at det hjelp litt, det veit du, tenk på det når du blir lei deg, tenk på det tenk på det tenk på det

9. noko må skje. og ingenting skjer av å synes synd på seg sjølv.
(det er ikkje hyggeleg å vere lei seg)