den røde kjolen

eg har ein raud kjole eg kjøpte i bergen i vinter da eg besøkte ein av mine beste venar, inga. den hang i den siste butikken vi var inne i den dagen, på halv pris, og lyste mot meg. raud, i økologisk bomull, med innsving i midjen, plysjfôr og han var passeleg lårkort. den nesten ba om å bli med heim. kjolen sat som eit skot og blei med heim i ein pose, som blei med heim i kofferten til tromsø. eg blei fort glad i kjolen, og brukte han støtt og stadig. han suste opp til å bli ein favoritt.

og så, ein fredag i februar, etter at sigbjørn og eg hadde vore på trening og løfta vekter ilag, tok eg på meg kjolen etter å ha dusja. kjolen er perfekt til heimebruk, nemleg, for han strammar ingen plassar, og det er ganske greit når ein no uansett berre skal vere heime og gokke litt ein fredagskveld, utan å vere heilt i joggebukseland. vi spiste middag og så tok vi ein etter-middag-kvil. og da, i den raude kjolen, spurte sigbjørn meg om eg ville gifte meg med han. og der låg eg, i den raude kjolen, og lo og fikk tårar i auga og svarte ja ja ja og kyssa han til eg mista pusten og lo litt meir.

det tenker eg på kvar gong eg tar på meg den raude kjolen. at den hadde eg på meg da sigbjørn fridde til meg. og nettopp derfor skal eg alltid ta vare på den raude kjolen. det er uaktuelt å nokon gong gi han bort, eller kaste han. uansett kor lørva og nuppate og formlaus han blir, skal eg ta vare på han. om så berre for ein gong å ta han fram for å vise ungane mine ein gong i framtida og seie til dei at den her, den hadde ho mamma på seg da han pappa spurte ho om å gifte seg med han. og kanskje vil dei tenke på det om dei nokon gong får seg ein raud kjole. at kanskje dette er kjolen dei får verdas finaste spørsmål i. eller kanskje har dei ein favorittkjole sjølv, og kanskje får dei spørsmålet da. og så kan dei også smile når dei tar på seg akkurat den kjolen. at så fin kan verda vere, så fin kan ein heilt enkel kjole på femti prosent vere.

liste på ein søndag

ti ting eg vil gjere før eg døyr
LEVERE MASTEREN
prøve paragliding
springe eit løp
gifte meg
lage barn
skrive ei bok
dra på roadtrip til USA
oppleve afrika
bo i eit anna land ein gong til
få noko til å gro

ni ting om meg sjølv
eg held på å skrive ei masteroppgåve om kjønnsmangfald og kjønnsidentitetstematikk og det går veldig bra, i alle fall akkurat no (slutten av september)
eg har ganske sterke lår, sterkare enn eg trur sjølv
eg jobbar i ein undertøysbutikk som blir femti år neste år og er veldig glad for å kunne hjelpe damer med å finne bhar som sitt akkurat slik som dei skal
eg har vore feminist sidan eg var typ 11 og las halve himmelen er vår
favorittbandet mitt frå eg var 9 til eg var 15, var the beatles, frå eg var 15 og til no, the smiths. om eg skal vere heilt ærleg klarer eg ikkje å bestemme meg heilt kven som er det absolutte favorittbandet mitt, men the smiths vil alltid vere mitt band
eg har vore på fem konsertar med håkan hellström og eg skulle gjerne ha dratt på fleire
eg har tre tatoveringer, sjølv om eg sjeldan tenker på meg sjølv som ei jente med tatoveringer
eg har ein kjæraste som heiter sigbjørn som får meg til å føle alle kjensler som finst, men mest av alt kjærleik
og sist,
om eitt år skal eg gifte meg med han

åtte favorittar i kvardagensånne folk som tør å seie ifrå til folk som tar opp eit sete med sekken sin på ein stappfull buss
ho dama på 7/11 som alltid er så glad når eg kjem dit og kjøper kaffe før jobb
netflix-serien "derek"
å lese høgt for kjærasten 
fiskekaker til middag
å komme seg opp når klokka ringer, ikkje ein halvtime etterpå strømpebukser som ikkje er dekt av nupper
å ligge i skje

sju ting eg ofte grublar på
om ondskap kan forklarast, og i tilfelle korleis
korfor folk kan ha så mykje i mot folk som ikkje er som dei sjølv
kva eg ville ha gjort annleis i gitte situasjonar (som til dømes ein situasjon da eg budde i paris og ei jente sølte rødvin over sofaen vi hadde fått streng beskjed om ikkje å søle noko i)
korfor det er slik at nokon klarar å gjere så mykje med tida si og singelfryser urter og dyrkar tomatar og trener og les bøker medan eg gjer berre ein brøkdel av det
om morrissey har kjæraste eller ikkje
om morrissey og eg kunne ha kome overens
om eg nokon gong klarar å skrive ei bok
 
seks mennesker eg skulle likt å vere for ein dag
john lennon, i 1967
antony hegarty
lena dunham
roald dahl
agneta fältskog, i 1977
dronning sonja

fem ting eg aldri vil gjere
vere naken så alle kan sjå det
delta i ei volleyballturnering. når eg tenker på det, er alle ballspelturneringer utelukka
ete scampi
ta livet av eit dyr
sjå nokre av rocky-filmane meir enn ein gong
 
fire ting eg har kjøpt den siste månaden
eit lyserosa miniskjørt
eit trykk med to revar som dansar som heng i stua no
ein halv honningmelon
eit kompendium i kjønnsstudiar

tre ting som får meg til å le
teikneserien rocky (ofte høgt)
manny i modern family
pingvinar når dei sklir på magen
to gamle favorittlåter eg høyrte på da eg var yngre
kari bremnes - alle vet jo det (dansa til den kvar dag før skulen da eg var typ ni)
various artists - perfect day (vi hadde MTV i eitt år da eg var sju-åtte, da den her var populær. elska den.)

ein ting mange ikkje visste om meg
eg er vanvittig klumsate og veldig slepphendt. mistar heile tida ting i bakken eller søler ting på golvet eller går rett i trær og slikt. utan å merke det sjølv. utan å skjønne korfor det skjer.


(lista lånte eg hos ida og så endra eg litt på ho sjølv)

gåsehud i ansiktet

eg er jo veldig glad i musikk, har vore glad i musikk så lenge eg kan hugse, og om det er ein ting eg liker spesielt godt, så er det vokalistar som syng reint og pent og vakkert. i så måte er simon & garfunkel to av mine favoritt-vokalistar, for stemmane deira er så reine og mjuke og så fri for alt som er vondt, sjølv om det alltid er ein viss melankoli i botn. det kvinneleg motstykket til simon & garfunkel må jo i så måte vere first aid kit. også desse to søstrene frå sverige har stemmar mjuke som rømmegraut, som kan gje deg frysningar på ryggen berre av ein enkel harmoni. akkurat som eg liker det.

så, ved ein slump kom eg over youtube-videoen over, der first aid kit covrar simon & garfunkel si nydelege låt "america". songen er i originalversjon sår og mjuk og alvorleg, men eg vil, utan å overdrive, seie at jentene frå sverige tar den eitt hakk vidare og gjer han enda eitt hakk finare. om det går an. og om du ser på slutten, kan du sjå at paul simon i høgaste grad ser ut til å vere einig med meg.

gåsehud i ansiktet, altså. god helg!

kort frå hausten

hausten gjer alt verdt det. å vakne ein mandag med sol om hausten er å vakne med ein optimist i magen. lufta er så frisk, så god at du vil ete ho, og du gjer det, og blir du meir sulten, finst det alltid eple.

og alle husa er fylt av folk som ventar på noko. kanskje på at kjærasten skal kome heim frå trening, kanskje på første episode av broen 2, eller på at den nye boka til frode grytten skal kome i butikk. alle ventar på noko som snart skal skje, noko som snart skal kome.

hausten er å begynne på nytt, ein ny sjanse, og sjølv om naturen rundt oss døyr og gjer seg klar for vinteren, kan eg ikkje tru det er sant at han døyr, for det kan ikkje vere sant at noko kan vere så vakkert som hausten, ingenting kan vere så vakkert når det døyr.

identitetskrise

det var så mykje lettare å skrive her inne før, sjølv om eg ikkje berre skreiv om lette ting. noko skjedde da eg flytta frå oslo og til tromsø, der kjærleiken var, der hjartet mitt måtte vere. det var meir lengsel, eg var oftare aleine, gjekk ofte rundt og venta på å få besøk, gjekk på do i alle pausane på universitetet for å ikkje vere aleine blant folk som var saman med andre. eg hadde ein jobb eg var glad i, der eg fekk lese bøker høgt for ein gut med kvitt hår, eg hadde inga&christian, eg hadde venar eg dansa med, venar eg drakk te hos, men han hjartet banka for var i ein heilt annan by.
så flytta eg.
og så endra ting seg. bloggen endra seg fordi livet endra seg. eg kom heim på ein heilt ny måte, heim til nord-norge der folk klisjéfylt nok snakkar rett frå levra, framande folk tipsar kvarandre om kva for brød som er best når dei treffast i brøddisken, kundar seier til meg at eg har fin stil, folk ser kvarandre i auga. og eg, eg har ein å halde i handa, som eg lever med og elskar og vil ta vare på. plutseleg har eg ikkje behovet eller behaget for å skrive om mine eigne kjensle her inne, ikkje på same måte som før.
så no veit eg ikkje kva den her bloggen skal vere. trur den har ei identitetskrise.

om å vere eit vanedyr

eg har lese fleire plassar at om ein spis ein ting ti gongar, så kjem ein til å ta til å like den tingen. eg har også lese at det tar tre ukar å innføre ein vane. sjølv synst eg det er noko vakkert med vanar og noko deilig med rutiner. eg synst det er godt å ha ferie, men ofte kan eg bli rett og slett lei meg når eg har tomme dagar utan planar. det passar meg godt å ha ein slags oversikt over kva eg skal gjere og kva tid eg skal gjere det, med eit visst slingringsmonn. å bu saman med eit anna menneske gjer at dei vanane eg hadde da eg budde aleine, blir erstatta av nye vanar. det er trygt og godt å vere ein del av ein organisme beståande av to personar. det er heimleg og bra.

til helga drar eg på datainnsamling til masteroppgåva mi og blir borte i ein heil måned, og det har eg gleda meg til lenge. eg har tenkt på oslosommar og bare bein i graset på st.hanshaugen, på interessante intervju og på å møte alle venar eg ikkje har fått tid til å sjå eller henge med sidan eg flytta. men dei siste dagane har det kome ei ny kjensle inn i det heile. eg gruar meg til å vere borte frå sigbjørn. frå å vere borte frå vanane våre. frå å berre vere meg og meg aleine i ein heil månad. det er kanskje ikkje nødvendig å seie at eg har separasjonsangst frå ei anna verd. pustar med magen for å få det til.

Om ekte mannfolk og avisa Nordlys

Screenshot frå nordlys.no

Gjennom venar fikk eg tips om denne saka i går kveld. Glamourmodellen og sexspaltisten Camilla Fors har tatt på seg det selsomme oppdraget å lede eit slags menneskeleg oppussingsprosjekt i ein web-tvserie med namnet "Heteropatruljen", som openbart speler på det tidlegare prosjektet "Homsepatruljen". Målet med serien er å finne ekte mannfolk, og som ein kan lese i sitatet over, er ekte mannfolk menn som drikk øl og ser på fotball saman med kompisane sine. Eg fikk såklart hjartet i halsen da eg las det, i og med at han eg sjølv skal gifte meg, er avhaldsmann. Det må jo vere det første teiknet på at han ikkje er eit ekte mannfolk.

Men altså, spøk til side. Eller, ein skulle jo nesten tru det heile var ein spøk. Og ein skikkeleg dårleg ein, ein ekstra billig. Å sende ein glamourmodell rundt i Tromsø sine gater for å finne menn som treng ei skikkeleg oppstramming, eit skikkeleg ballespark for å forlate sine mjuke sider og bli ekte mannfolk. Drit i feminismen, gutar, de har blitt hjernevaska! Gløm mjuke verdiar, gløm å ta oppvasken etter middagen dama di laga, dra heller på fotballkamp med gutta, og hugs å ha skikkeleg brei beinstilling medan du gjer det, så ingen skal tvile på at du er ein ekte mann. La det aldri vere nokon tvil!


Okei, eg prøvar meg på nytt: Spøk til side. Kva er det som er galt med det her? (Sjølv spør eg meg vel eigentleg "kva er det som er rett med det her?", men det er vel kanskje to sider av same sak.) Er det ikkje berre eit uskuldeg og artig påfunn med glimt i auget? Nei. Det synst eg ikkje. La oss ta det første først: Kjerna i det heile er tanken om "ekte mannfolk". Desse "ekte mannfolka" har interesser, interesser som skiljer seg sterkt frå kvinnfolk sine interesser. Ekte mannfolk skal ikkje drikke vin, dei skal drikke øl. Ekte mannfolk skal sjå på fotball med kompisar, ikkje sitte heime og halde kjærasten i handa. Ein ekte mann har ein kjønnsrolle å forholde seg til, og det er det lite rom for variasjon. Det heile dette påfunnet seier er "SLIK ER EIN MANN".

Spørsmålet mitt er: Korfor? Korfor treng vi å stadig finne på nye måtar å manifestere kjønnsrollar på? Korfor er ein mann mindre mann om han er feminist? Korfor er det ein svakheit? Og korfor tenke ut ifrå ein evig stigmatiserande modell som setjer opp meir eller mindre unaturlege skiljer mellom kvinner og menn? Eg blir, unnskyld uttrykket, jævlig sliten og lei av at dette faktisk er gyldege spørsmål i 2013. Eg trudde faktisk vi hadde kome lengre. Kanskje eg lever i eit politisk korrekt boble kor å vere mann og feminist gir stjerne i boka. Det er jo for øvrig heilt sjukt, at eg må føle eit behov for å belønne menn som er feministar, akkurat som at det skulle vere eit paradoks, at feminisme skulle vere forbehaldt kvinner. Å jobbe for like rettar for kvinner og menn og ein tankegang om at kvinner og menn er like mykje verdt, skulle i seg sjølv vere heilt naturleg og gjelde for alle.

Slik er det openbart ikkje. I Nordlys sin serie med akk så mykje glimt i auget seier dei rett ut at det er for mykje feminisme blant menn. Det må vi få ei ordning på. Heldigvis står Camilla Fors beredt til å hjelpe dei stakkars menna ut av uføret. Det er det Nordlys kommuniserer ut med det her prosjektet. Dei er med på å oppretthalde skiljer som ikkje nødvendigvis treng å finnast, og ikkje minst kjempar dei for å behalde stereotype kjønnsrollar og kjønnsideal. Det er verkeleg synd at dei synst at det er verdt å bruke kapasitet og pengar på eit slikt prosjekt, og på å framme eit slikt verdisyn. Eg trudde verkeleg vi var kome lengre. Eg tok feil.